تاثیر نظام فضایی خانه های سنتی ایران با هدف طراحی داخلی ساختمان های امروزی مبتنی بر روش BDSR

شناخت محیط و معماری تنها با شناخت فعالیت های انسان در دنیای اطراف امکان پذیر است و هدف معماری را می توان خلق ایده های انسانی به شکل فیزیکی دانست. بی توجهی به ساختار کالبدی کهن و عدم شناخت مردم و خواسته ها و نیازهای ایشان و نیز هرگونه بی توجهی به ماهیت و هویت فرهنگی (به عنوان یک روح کالبد) و اکتفای صرف، به بهسازی و باز زنده سازی کالبدی و توسعه فیزیکی آن، موجب توسعه تک بعدی و ناقص، و حرکت ها واقدامات مقطعی و ناپایدار خواهد شد که راهگشا و موثر نیست. این فکر که عوامل اجتماعی- فرهنگی بیشترین نقش را در شکل خانه دارند تا نیروهای فیزیکی، دلیل مهمی است تا بناهای اولیه و بومی را در سرلوحه و اولویت مطالعه شکل خانه قرار دهد. هدف و نقش مسکن، ایجاد یک واحد اجتماعی فضایی است. در این پژوهش با استفاده از روش BDSR حریم فضایی خانه های تاریخی بررسی شود. روش پژوهش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر منابع کتابخانه ای و پژوهش ها می باشد. طبق بررسی های انجام شده در رابطه با موضوع انتخاب شده و بررسی مقالات و کتب مرتبط با آن می توان به این نتیجه رسید که پرداختن به موضوع انتخاب شده از اهمیت بالایی برخوردار می باشد، چراکه از پیشینه می توان استدلال نمود که تاکنون به موضوع بررسی نظام فضایی خانه های سنتی با هدف یافتن الگویی بهینه جهت طراحی داخلی ساختمان های معاصر پرداخته نشده است و این پژوهش می تواند یک نوآوری در حوزه خود محسوب شود. یافته های پژوهش حاکی از آن است که در یک چیدمان فضایی هیچگاه نمی توان ادعا کرد که هر یک از خصوصیات پیدمان فضایی تا چه میزان می توانند بر افراد مختلف موثر واقع گردند. چراکه تفاوت های فردی، تاثیر پذیری از آنها را متفاوت نموده و پاسخ های یکسان به دست نخواهد آمد.

کلیدواژه ها:

نظام فضایی ، خانه سنتی ، مشهد ، ساختمان ، امروزی ، BDSR