ارزیابی ریسک و تعیین قابلیت اطمینان شاخص های ایمنی در مدیریت بحران مناطق صنعتی (مطالعه موردی: منطقه ویژه اقتصادی پارس- پارس یک)

فرض بنیادین مدیریت علمی که مبتنی بر وجود ثبات در محیط های داخلی و خارجی سازمان و قدرت پیش بینی تغییرات آینده بود، دیگر رنگ باخته است. امروز سازمان ها در فضایی که مولفه های اصلی آن عدم اطمینان و ابهام است، با بروز انحراف در رابطه ی متعادلشان با پیرامون خود به صورت روزافزونی در بحران ها غوطه ور می شوند. تاکنون هیچ گاه بحران های سازمانی از چنین عواقب و پیامدهای جدی متاثر نشده و نهادها با مشکل روبرو نشده اند. به نظر می رسد که نیاز به مهارت ها و قابلیت های نوینی است، تا مدیران بتوانند در بستر بحران های پیش رو ناکامی/ها را به موفقیت و بی-نظمی ها را به نظم بدل کنند. به عبارتی دیگر، مدیریت بحران با تمرکز روی «نبایدها» مسیر حرکت را هموارتر می سازد. این پژوهش توصیفی- استنباطی در شهرستان عسلویه و در منطقه انرژی ویژه اقتصادی پارس جنوبی (یک) در ناحیه جنوبی استان بوشهر که امروزه قطب انرژی کشور و خاورمیانه نام گرفته است، اجرا می شود. روش تحقیق مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی بوده که به منظور جمع آوری اطلاعات و داده ها از HSEE Check List و پرسشنامه و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آمار استنباطی (ضریب همبستگی و رگرسیون) استفاده شده است. هدف از این پژوهش ارزیابی ریسک، کاهش ریسک و تعیین قابلیت اطمینان شاخص های ایمنی در مناطق صنعتی با تمرکز ویژه روی منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی است.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، عسلویه ، شاخص ایمنی ، منطقه صنعتی