اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر خودکارآمدی و تاب‎آوری بیماران مبتلا به اختلال بی خوابی (مطالعه موردی: بیماران ساکن شهر لیکک)

هدف این تحقیق بررسی اثربخشی رویکرد درمانی شناختی-رفتاری بر تاب آوری و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به اختلال بی خوابی بود. این تحقیق به عنوان یک تحقیق کاربردی با گروه های کنترل و آزمایش، از نظر روش نیز یک تحقیق نیمه آزمایشی بود. جامعه ی آماری این تحقیق شامل افراد ساکن شهر لیکک بود که به مراکز مشاوره و کلینیک های روانپزشکی شهر بهبهان در سال ۱۴۰۱ مراجعه کرده بودند. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، ۳۰ نفر (۱۵ نفر در هر گروه) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) با ۱۷ سوال و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) با ۲۵ سوال بودند. پایایی پرسشنامه ها به ترتیب ۸۷۸/۰ و ۸۱۶/۰ بوده و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری شاپیرو-ویلک و کلموگروف-اسمیرنوف انجام شد. نتایج حاکی از این بود که رویکرد درمانی شناختی-رفتاری تاثیر مثبتی بر تاب آوری و خودکارآمدی بیماران این اختلال داشته و باعث ارتقاء این دو متغیر شده است. از این رو، می توان نتیجه گرفت که استفاده از درمان شناختی-رفتاری می تواند به عنوان یک روش موثر و مفید در درمان افراد مبتلا به اختلال بی خوابی در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی-رفتاری ، تاب آوری ، خودکارآمدی ، اختلال بی خوابی