تربیت سیاسی فرهنگی در تعلیم و تربیت ایران با توجه به تعالیم دین اسلام

تربیت سیاسی امری آموزشی و فرایندی طولانی است که در پی نهادینه کردن باورهای جامعه در کنش های شهروندان است. این مفهوم قدمتی طولانی در آرای متفکران و فیلسوفانی همچون ارسطو و افلاطون دارد و بررسی نصوص دینی و آرای اندیشمندان اسلامی نشانگر این مسئله است که موضوع سیاست، تربیت است نه قدر بنابراین، تربیت سیاسی اسلامی همواره از صبیه الهی و توجه ویژه به جایگاه اساسی انسان، برخوردار بوده است. تربیت سیاسی در پرتو انتظار یعنی کسب آمادگی و رشد لازم برای حضور زنده و فعال منتظران در عرصه های سیاسی ملی و جهانی است این نوع از تربیت که با تاکید بر نقش انسان در عرصه های سیاسی و اجتماعی شکل گرفته در صدد اصلاح امروز جامعه اسلامی و زمینه سازی برای ظهور منجی است. از این رو با توجه به ضرورت موضوع، این مقاله با استفاده از آیات قرآن کریم و روایات وارده به تبیین ضرورت تربیت سیاسی در این راستا پرداخته است و اصول کلی را برای تربیت سیاسی از آیات و روایات استخراج و ارائه نموده است. از طرفی یکی از مهمترین ابعاد تربیت، بعد تربیت فرهنگی است. برای تربیت فرهنگی نیز بهترین دوران، دوران کودکی است. زیرا این دوران زمان و فرصتی بسیار مناسب برای انواع یادگیری های فرهنگی است و روند تغییرات فرهنگی در سالهای کودکی از سرعت بیشتری برخوردار است . رویکردهای اساسی تربیت فرهنگی شامل رویکرد فرهنگی، هنری، تلفیقی، شناختی و کنش ور و روش های اساسی آموزش آن تقلید از الگو، عملی، موعظه، تشویق و تنبیه، خطابه، مناظره، سوال و پاسخ، تذکر و روش عقلانی از روش های عمده تربیت فرهنگی محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

تربیت سیاسی ، تربیت فرهنگی ، اسلام.