اثربخشی طرحواره درمانی بر آمیختگی شناختی و اجتناب شناختی در زوجین متقاضی طلاق

مقدمه: یکی از مهم ترین عواملی که بر بقاء، دوام و رشد خانواده اثر می گذارد، روابط سالم ومبتنی برسازگاری و تفاهیم بین اعضاء، به خصوص زن و شوهراست. روابط زناشویی رضایت بخش، زیربنای عملکرد خوب خانواده است و باعث رشد شایستگی و توانایی سازگاری و انطباق دربین اعضای خانواده می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر آمیختگی شناختی و اجتناب شناختی در زوجین متقاضی طلاق انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع طرح های نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه زوجین متقاضی طلاق شهر تبریز در سال ۱۴۰۰ بودند که تعداد ۳۲ نفر از آنها انتخاب شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های آمیختگی شناختی و اجتناب شناختی و پروتکل طرحواره درمانی استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده به کمک روشهای آماری توصیفی میانگین و انحراف معیار و روشهای آماری استنباطی تحلیل کوواریانس چند متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: گروه های مورد مطالعه در مرحله پیش آزمون تفاوت های چشمگیری با یکدیگر نداشته اند. یافته ها نشان داد که طرحواره درمانی باعث کاهش آمیختگی شناختی و اجتناب شناختی در زوجین متقاضی طلاق می شود ۰.۰۰۱ P<. نتیجه گیری: پیشنهاد می شود، که اثربخشی این گونه مداخلات در ترکیب و یا مقایسه با سایر درمان ها از جمله درمان های شناختی رفتاری و یا سایر مداخلات تائید شده بر روی سایر متغیرهای روانشناختی موثر در مشکلات افراد متقاضی طلاق مورد بررسی قرار گیرد. همچنین تدوین دوره های آموزشی طرحواره درمانی از سوی مراکز بهداشت و سلامت به صورت اجباری برای پیشگیری از طلاق، ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، آمیختگی شناختی ، اجتناب شناختی ، طلاق