رویکرد تحلیلی بر معماری سفارتخانه های ایران در دهه هشتاد شمسی (مورد پژوهشی؛ سفارتخانه های برلین، بانکوک، توکیو و اردن)

بنای نمادین سفارت نشان دهنده تاریخ و فرهنگ در کشور میزبان است و مکانی جهت پیوند دو ملت و گفتگو میان آنها است. این مکان علاوه بر عملکرد فرهنگی، عملکردی اقامتی نیز برای نمایندگان قانونی کشورهای مختلف و کارمندان دولتی سفارت می باشد. اما با توجه به نکات عملکردی و زیباشناسی در معماری ایرانی و احترام به کشور میزبان در نظام ساختاری این سفارتخانه ها، محیطی سرشار از آرامش با امنیت کامل خلق شده است؛ در چه صورت می توان سفارتخانه ای خلق کرد که همواره درگذر زمان زمان اصالت معماری ایرانی خود را حفظ کند، مجهول تحقیق و دستیابی به آن با ارزیابی نمونه های ساخته شده در دهه هشتاد شمسی و تجزیه و تحلیل کالبدی آنها، میسر خواهد شد. نتیجه این پژوهش بررسی نشانه های ملی در طراحی سفارت خانه های ایران در دیگر اقلیم ها است. این در حالی است که مقصود و هدف والای این مقاله، بزرگداشت فرهنگ و هنر ایرانی به عنوان هویت در طراحی سفارتخانه و بازگشت به معنا و مفهوم آن است.

کلیدواژه ها:

سفارتخانه ، تاریخ فرهنگ و هویت ، معماری ایرانی