رویکرد تحلیلی بر آثار محسن فروغی (مورد پژوهی؛ معماری شیوه اصفهانی)

ارزیابی آثار محسن فروغی از جهت تاثیر بر رشد و تکامل سبک معماری نوگرای ایرانی بسیار حائز اهمیت است زیرا آثار این هنرمند بزرگ، به عنوان نمونه هایی فراگیر از تلفیق بین میراث فرهنگی و نوآوری های مدرن در معماری ایران محسوب می شوند. این تلفیق نه تنها به تقویت و ارتقاء هویت معماری ایرانی کمک می کند، بلکه یک مسیر جدید برای تحول معماری نوگرا در ایران پدید می آورد. آثاری همچون آرامگاه سعدی، باباطاهر و پوپ، با استفاده هوشمندانه از عناصر سنتی و مدرن، پیوندی فراگیر و موثر بین گذشته و حال را می سازند، این ارتباط میان فرهنگ های مختلف، به عنوان میراثی ارزشمند برای آینده باقی خواهد ماند. این که محسن فروغی چه شاخصه های کالبدی را در آثار معماری خود پیاده میکند، مجهول اصلی این تحقیق و دستیابی به آن هدف آرمانی این پژوهش است. این مقاله بر آن است تا با رویکرد توصیفی-تحلیلی و تفسیری-تاریخی و همچنین از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، معماری سنتی ایران و جلوه های آن در آثار فروغی را مورد ارزیابی قرار داده و نحوه رفتار هر شاخصه در کالبد آثار را نیز مورد بررسی قرار دهد. به دلیل اهمیت معماری سنتی ایران و یا معماری مکتب اصفهانی و جلوه آن در جامعه امروزی، نیاز است آثار یکی از معروف ترین معمارانی که این شاخصه ها را در آثارشان استفاده کرده اند، مورد تحلیل و بررسی قرارگیرد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت محسن فروغی، به عنوان یکی از پیشگامان در ترکیب عناصر معماری سنتی و مدرن در آثار خود، نقش بسیار مهمی در تحول معماری ایرانی داشته است و با ایجاد یک پیوند بین گذشته و حال، مسیر جدیدی برای تحول معماری نوگرا در ایران ایجاد کرده است.

کلیدواژه ها:

محسن فروغی ، آرامگاه ، معماری سنتی ، معماری نوگرا