تلمیح در شعر سهیل محمودی

ادبیات به ویژه شعر، صورت های کلامی زبان هستند که در عینیت بخشی به باورهای ذهنی و عواطف، کارکرد گسترده ای دارند؛ شاعران و نویسندگان برای بیان مکنونات قلبی خود، باورها و دیدگاه هایشان به زندگی و نیز القا مفاهیم موردنظرشان به مخاطب از کلام در قالب نظم و نثر بهره می گیرند. شعر، مستقیما با روح و روان آدمی، ارتباط تنگاتنگ و پیوندی عمیق دارد و می توان آن را نمودی بارز از هنجارشکنی عادی و منطقی زبان برشمرد. کهن ترین شیوه برای شکستن این منطق، از طریق علم بیان و عناصر مرتبط با آن یعنی، صور خیال صورت می گیرد. تصویر یا خیال، در حقیقت توانایی ارائه نوعی بیان غیرواقعی است که از دید تازه و هنری شاعر از محیط پیرامون او ناشی می شود. به بیان دیگر، دخل و تصرف ذهنی شاعر در طبیعت و اشیا است. تشبیه، استعاره، مجاز، کنایه، تلمیح، تمثیل، تشخیص، اغراق، تضاد، حس آمیزی، ایهام، تناسب، جناس، سجع، و قافیه از جمله عناصر خیالی هستند که در شعر و ادبیات فارسی به کار برده می شوند. در پژوهش حاضر، به بررسی تلمیح در شعر سهیل محمودی پرداخته شده است. نتایح نشان می دهد این شاعر معاصر، شاعر تلمیحات و اشارات مذهبی را کاملا پذیرفته و کمتر سعی بر حتی تصویرگرایی نو دارد ولی بیشتر نوگرایی در مباحث دینی استفاده از تلمیحات و اشارات اسطوره ای و غیرمذهبی، در بیان اعتقادات مذهبی وی است که باید از نمونه های قدرتمند سروده های محمودی هم محسوب کرد.

کلیدواژه ها:

کلیدواژگان: شعر ، صورخیال ، تلمیح ، سهیل محمودی