الگوهای هم افزایی عضلات فوقانی در آزمودنی ها با و بدون حمل بار مشخص در حین عمل دسترسانی

بررسی نیازهای عضلانی حین عمل دسترسانی در سطح افق با وزنه به عنوان گزینه بالقوه برای تمرینات ورزشی است. هم افزایی عضلانی فعال شدن گروهی از عضلات است که موجب حرکت می گردد. در این مطالعه هدف بررسی این فرضیه است که حرکات یکسان دسترسانی دارای الگوی هم افزایی مشابه بوده اما در حرکات مشابه به همراه حمل وزنه، الگوهای هم افزایی متفاوت خواهد بود. سیگنال های شش عضله در ده آزمودنی مرد بدون مشکلات عصبی - عضلانی ثبت شدند. آزمودنی ها عمل دسترسانی را در دو وضعیت بدون و با حمل بار مشخص (۱ کیلوگرم) انجام دادند. الگوهای هم افزایی و تعداد هم افزایی توسط تجزیه نامنفی ماتریسی و معیار واریانس محاسبه شده (VAF) استفاده شدند. میانگین میزان معیار VAF ۲ ± ۹۶/۹۷ و ۳ ± ۱۷/۹۷ درصد به ترتیب برای انجام حرکت دسترسانی با و بدون حمل بار مشخص استخراج شد و تعداد هم افزایی چهار تشخیص داده شد. الگوهای هم افزایی در میان آزمودنی ها حین انجام حرکت دسترسانی یکسان مشابه بود ولی در دو وضعیت با و بدون حمل بار متفاوت بودند. عضلات دو سر و سه سر در شرایط انجام دسترسانی بدون حمل بار فعال تر بودند، حال آنکه عضلات دو سر، دلتویید، سردراز سه سر و سینه ای بزرگ حین حمل بار فعال تر بوده است. این امر به ورزشکاران کمک خواهد کرد که انجام این حرکت بیشترین تاثیر را روی چه عضلاتی می گذارد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: هم افزایی عضلانی ، تجزیه نامنفی ماتریسی ، حرکت دسترسانی ، عضلات اندام فوقانی.