سنجش عدالت توزیعی در فضاهای شهری ایران (موردپژوهی؛ شهرستان های مرزی استان سیستان و بلوچستان)

توزیع بهینه یکی از شیوه ها و روش هایی است که از طریق آن، کیفیت مدیریت فضاهای جغرافیایی سنجیده می شود. هرچه شاخص ها و بهره مندی های یک مکان از بنیادهای عدالت توزیعی، بیشتر باشد، کیفیت برنامه ریزی و مدیریت شهری نیز افزایش می یابد. بنابراین، برای بررسی کارامدی یا نقصان در نظام برنامه ریزی شهری، بررسی وضعیت برخورداری یک مکان از شاخص های عدالت توزیعی اهمیت شایانی دارد. به عبارت دیگر، کیفیت عدالت هر مکانی را می توان با داده های اقتصادی و چگونکی توزیع این داده ها در سرزمین، مطالعه کرد. پژوهش حاضر با درنظر گرفتن مهمترین شاخص های اقتصادی در بحث عدالت توزیعی به بررسی وضعیت توزیع این شاخص ها با استفاده از روش های تصمیم گیری چندشاخصه در جنوب شرق ایران پرداخته است. بدین منظور، پنج شهرستان سرباز، سیب و سوران، سراوان، زابلی و چابهار از مجموع شهرستان های استان سیستان و بلوچستان انتخاب شده اند تا برخورداری فضایی هریک از این پنج شهرستان از شاخص های عدالت توزیعی سنجیده شود. نتایج این تحقیق نشان داد که هیچ کدام از پنج شهرستان یاد شده از نظر برخورداری از شاخص های عدالت توزیعی، امتیاز قابل توجهی به دست نیاورده اند و همگی این پنج شهرستان، با ضریب برخورداری متوسط رو به پایین شناسایی شده-اند. شهرستان سرباز با مجموع امتیاز ۰.۴۰۹ برخوردارترین شهر از نظر شاخص های مورد بررسی به شمار می آید و در رده ی نخست جای می گیرد. شهرستان زابلی نیز با مجموع امتیاز ۰.۲۰۶ کم ترین امتیاز را به خود اختصاص داده و در رتبه ی آخر این مجموعه قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

عدالت توزیعی ، عدالت توزیعی ، مدیریت فضاهای جغرافیایی ، سیستان و بلوچستان