تاب آوری: مروری بر مفاهیم و تاب آوری در زنجیره تامین سبز

تاب آوری در دامنه وسیعی از اکولوژی تا علوم اجتماعی، روانشناسی، اقتصاد و در بسیاری از حوزه های علمی به یک اصطلاح مهم تبدیل شده است. تاب آوری به معنای جهش کردن یا به جای اول برگشتن است. یعنی درجه ای که سیستم قادر است خطرات را جذب و قادر به سازماندهی خود باشد. بر این مبنا، تاب آوری از جذب اختلالات و بازگشت به حالت قبلی، خودسازماندهی و افزایش ظرفیت یادگیری و سازگاری ترکیب شده است. تاب آوری ممکن است به عنوان تابعی از توسعه و تعامل فرد با تغییرات محیطی در طول زمان مطرح شود. همچنین تاب آوری یکی از مهمترین مباحث تحقیق در زمینه رسیدن به پایداری است. بسیاری از تناقضات موجود بر سر معنای تاب آوری از تمایلات شناختی، روشهای متدولوژیک و تفاوت های مفهومی بنیادی موجود و همچنین دیدگاه هایی که بر تحقیق در سیستم های اکولوژیکی، اجتماعی یا ترکیبی از هر دو تمرکز می کنند، ناشی می شود. دو رویکرد اصلی در تاب آوری شامل رویکردهای کنشگر و کنش پذیر است. جامعه متکی به تاب آوری واکنش پذیر، با استحکام بخشیدن به وضع موجود و مقاوم کردن سیستم در برابر خطرات به سمت آینده پیش می رود. در حالی که جامعه ای با تاب آوری کنش گرایانه در تلاش برای ایجاد سیستمی است که دارای سازگاری با شرایط جدید را دارد. به علت ماهیت چند وجهی تاب آوری که شامل ابعاد اکولوژیکی، اقتصادی، نهادی و اجتماعی است، بحث پیرامون این رویکرد نیازمند توجه به ابعاد مختلف و تاثیرگذار بر آن می باشد. لذا شاخص های ارائه شده در ابعاد تاب آوری باید به صورت همه جانبه در مطالعات مربوط به تاب آوری مدنظر قرار گیرد تا پوشش دهنده مسئله باشد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، زنجیره تامین سبز ، پایداری ، توسعه پایدار