بررسی اهمیت اثربخشی اجتماعی و انزوا طلبی کودکان در خلاقیت آنان

انزواطلبی، یکی از مباحث مطرح در آسیب شناسی روانی در علم روان شناسی بوده و به معنای عارضه ای است که باعث می شود کودک و نوجوان از برقرار کردن ارتباط با افراد و محیط خارج دوری کند. کودک یا نوجوان گوشه گیر از برخورد با دیگران دوری می کند. این کودکان نوعا با تقلیل یافتن علایق ذهنی و عاطفی نسبت به اطرافیان خود، از داشتن دوستان نزدیک و صمیمی محروم اند. وقتی کودکی اجتماعی باشد، در موقعیت های اجتماعی مدرسه جدید یا حتی پیش دبستانی، می داند چگونه با همسالان خود و سایر بزرگسالان تعامل کند. او می داند که برای ابراز وجود باید از منطقه امن خود خارج شود. کودکان اجتماعی بیش از کودکان دیگر علایم و مرزهای اجتماعی را درک می کنند و کنترل و خودتنظیمی بهتری دارند. این کودکان بهتر از کودکان دیگر می توانند دوستی های طولانی مدت داشته باشند و البته قبل از هرچیز، همدلی را درک می کنند و مذاکره کننده های خوبی هستند. آنها هنگام رویارویی با چالش های جدید، اعتمادبه نفس بالایی از خود نشان می دهند و با آن چالش ها با تحلیل و استدلال های منطقی برخورد می کنند. یادگیری خلاق، بیانگر سیری است که طی آن درک کامل و به خاطر سپاری تمایم داده ها انجام می پذیرد و بازیابی آن به راحتی امکان پذیر می گردد و در این گذر، درک زوایای ناپیدا وکشف روابط میان مفاهیم و تجزیه و تحلیل داده ها در گسترده ای از خلاقیت، تحقق مییابد.بنابراین یادگیری خلاق بیانگر همراهی خلاقیت و یادگیری و یا حضور خلاقیت در پی یادگیری است. در این پژوهش به بررسی اهمیت اثربخشی اجتماعی و انزوا طلبی کودکان در خلاقیت آنان پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

کودک ، اجتماعی ، انزوا طلب ، خلاقیت ، کمرویی