بررسی تاثیر شهرنشینی بر سطح رفاه اجتماعی در استان های کشور ایران

مقدمه: رفاه اجتماعی همواره یکی از موضوعات مورد توجه در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه برای بررسی عملکرد سیاستگذاران و برنامه ریزان اقتصادی است که می تواند تحت تاثیر عوامل بسیاری قرار گیرد. یکی از عوامل موثر بر وضعیت و شرایط زندگی مردم، شهرنشینی و مهاجرت از روستا به شهر است. روش: در این پژوهش به بررسی تاثیر غیرخطی شهرنشینی بر رفاه استان های ایران در بازه زمانی ۱۳۹۰-۱۳۹۸ پرداخته شده است. علاوه بر متغیر شهرنشینی متغیرهای دیگری چون متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگسالان نیز مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها: نتایج تحقیق با استفاده از رویکرد داده های تابلویی پویا حاکی از آن است که بین شهرنشینی و رفاه اجتماعی رابطه U وارون برقرار است. به عبارت دیگر با افزایش شهرنشینی سطح رفاه در ابتدا افزایش می یابد ولی از یک سطح حداکثری به بعد دچار نزول و کاهش می شود. متغیرهای دیگر مورد استفاده متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگسالان نیز دارای رابطه مثبت و مستقیم با رفاه اجتماعی هستند. بحث: سکونت در شهرها الزما سطح رفاه را افزایش نخواهد داد، بنابراین برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها و افزایش حاشیه نشینی و تحت الشعاع قرار گرفتن رفاه مردم ساکن شهرها باید سطح امکانات بهداشتی، آموزشی، اشتغال و به طور کلی رفاه در سطح روستاها و مناطق غیرشهری افزایش یابد.

کلیدواژه ها:

Dynamic panel data ، Social Welfare ، Urbanization. ، داده های تابلویی پویا ، رفاه اجتماعی ، شهرنشینی.