ضربان قلب و مدت زمان QRS به عنوان نشانگرهایی برای پیش بینی نتیجه فوری از فعالیت الکتریکی بی نبض

فعالیت الکتریکی بی نبض (PEA) به طور معمول در حالت ایست قلبی در بیمارستان مشاهده می شود (IHCA). ویژگی های ECG که به طور گسترده در دسترس هستند مانند مدت QRS (QRSd) و ضربان قلب (HR) ممکن است در بیمارانی که بازیابی انقباضی قلب (ROSC) دارند یا ندارند، به طور متفاوت تکامل یابند. هدف این مطالعه ارزیابی پیش بینی کننده های QRSd و HR به عنوان نشانگرهای بیماری برای پیش بینی نتیجه فوری بیماران با (PEA) بود. در این تحقیق ۳۲۷ حادثه از IHCA در ۲۹۸ بیمار در دو بیمارستان آمریکایی و یک بیمارستان نروژی مورد بررسی قرار گرفت. ECG را در ۵۵۹ بخش از PEA که درون حادثه جاسازی شده بررسی شد، QRSd و HR را در زمان توقف فشارهای قفسه سینه اندازه گیری و وضعیت بالینی که فورا بعد از PEA دنبال می شد یادداشت گردید. در تحقیق حاضر توسعه HR، QRSd و انتقال به ROSC یا عدم-ROSC (VF/VT، آسیستول یا مرگ در یک مدل آماری درازمدت مشترک و رقابتی بررسی گردید. ضربان قلب بالاتر و افزایش آن، نشان دهنده شدت گذار بالاتر ("خطر") به ROSC است (p < ۰.۰۰۱)، اما ضربان قلب با شدت گذار به no-ROSC ارتباطی نداشت. کاهش QRSd و کوچکتر شدن QRSd نشان دهنده افزایش شدت گذار به ROSC است (p = ۰.۰۲۳) و کاهش شدت گذار به no-ROSC (p = ۰.۰۰۲) می باشد. ضربان قلب و QRSd اطلاعاتی از نتیجه فوری در حین احیا از PEA انتقال می دهند. این نشانگرهای قابل دسترس و امیدبخش ممکن است به تیم اورژانس در هدایت درمان فردی کمک کنند.

کلیدواژه ها:

ایست قلبی در بیمارستان ، پیش آگهی ، ECG ، فعالیت الکتریکی بدون نبض