کارایی در صنعت بانکداری مطالعه موردی: اندازه گیری کارایی در شبکه بانکهای دولتی استان اصفهان

در نظریه اقتصادی، رشد و توسعه بنگاه حاصل از تولید مقدار بیشتری ستاده با مقدار معینی نهاده یا تولید مقدار معینی ستاده با مقدار کمتری نهاده و به عبارت دیگر افزایش کارایی و بهره وری است. در این مقاله پس از ارائه کلیاتی درباره مبانی نظری اندازه گیری کارایی براساس رویکرد نوین، تعریف و بررسی کارایی مبتنی بر مفهوم تابع تولید در اقتصاد خرد، به مبحث اندازه گیری کارایی در صنعت بانکداری می پردازد. گستره این مبحث شامل دو رویکرد تولیدی و واسطه گری در تعریف کارایی بانک، سه سطح مختلف تصمیم گیری درباره فروض انتخابی در اندازه گیری کارایی، شکل ریاضی چهار مدل تصریح شده برنامه ریزی خطی برای اندازه گیری کارایی در شبکه بانکهای دولتی براساس رویکرد و فروض انتخابی، بررسی نتایج اندازه گیری کارایی در شبکه بانکهای دولتی استان اصفهان با داده های مقطعی سال ۱۳۸۲ و تعیین بانکهای کارا و ناکارا، راهکارهای اصلاح مقادیر نهاده ها و ستاده ها و در نهایت ارائه پیشنهادهایی برای بهبود سطوح کارایی در صنعت بانکداری است. یافته های این مطالعه نشان می دهد که در سال ۱۳۸۲ چهار بانک ملی، مسکن، رفاه و توسعه صادرات بانکهایی کارا و پنج بانک صادرات، ملت، سپه، تجارت و کشاورزی بانکهایی ناکارا بوده اند. میانگین کارایی با فرض بازدهی ثابت نسبت به مقیاس ۸۵۷/۰ و با فرض بازدهی متغیر نسبت به مقیاس و حداقل سازی نهاده به تفکیک کارایی فنی خالص یا مدیریتی ۹۷۹/۰ و کارایی مقیاس ۸۶۷/۰ و با فرض حداکثرکردن ستاده به ترتیب ۹۸۳/۰ و ۸۶۵/۰ است.

کلیدواژه ها:

Efficiency ، Banking ، Return-to-Scale ، کارایی ، بانک ، بازدهی نسبت به مقیاس