بررسی وضعیت فقر و نابرابری در مناطق شهری و روستایی ایران طی سالهای پیش و پس از اجرای قانون هدفمندی یارانه های نقدی (۱۳۹۱-۱۳۸۱)

فقر و نابرابری، بهعنوان آسیبهای اجتماعی، چنانچه کنترل و محدود نشوند، میتوانند منجر به آسیب های گستردهای در سطوح خانوار و جامعه شوند، بهنحویکه حیات اقتصادی، اجتماعی و اخلاقی جامعه را مورد تهدید قرار دهند. در این پژوهش با استفاده از دادههای خام طرح آمارگیری هزینه و درآمد خانوار وضعیت فقر و نابرابری در مناطق شهری و روستایی ایران طی سالهای پیش و پس از اجرای قانون هدفمندی یارانههای نقدی، مقایسه شده است. نتایج محاسبات دلالت بر آن دارد که فقر و نابرابری درآمدی همواره در مناطق روستایی بیشتر از مناطق شهری است. طی سالهای (۱۳۸۸-۱۳۸۱) میزان فقر و نابرابری درآمدی در ایران بالا و با نوساناتی همراه بوده است. در سالهای ۱۳۹۰ و ۱۳۹۱ فقر و نابرابری درآمدی همچنان بالاست، اما نسبت به سال ۱۳۸۹ (سال اجرای قانون هدفمندی یارانههای نقدی) در هر دو منطقه شهری و روستایی اندکی کاهش را نشان میدهد. در سالهای ۱۳۹۰و ۱۳۹۱ شاخص سرشمار فقر در مناطق شهری بهترتیب ۳۷۸۴/۰ و ۴۰۲۲/۰ برآورد شده که نسبت به سال ۱۳۸۹ به میزان ۰۳۷۱/۰ و ۰۱۳۳/۰ کاهش داشته است. همچنین شاخص سرشمار فقر در مناطق روستایی در سالهای ۱۳۹۰و ۱۳۹۱ بهترتیب ۳۸۵۲/۰ و ۴۰۷۱/۰ برآورد شده که نسبت به سال ۱۳۸۹ به میزان ۰۴۴۶/۰ و ۰۲۲۷/۰ کاهش داشته است.

کلیدواژه ها:

Poverty ، IncomeInequality ، TargetedCashSubsidies ، فقر ، نابرابری ، هدفمندسازی یارانههای نقدی