تاثیر ادغام بالقوه بر خلق نقدینگی و کارایی در بانک های ایران

ادغام اقدامی استراتژیک است که توسط موسسات مالی به منظور بهبود عملکرد مدیریتی صورت می گیرد. درواقع بانک ها همواره به دنبال تثبیت اقداماتشان در بازار جهت همگرایی به سطح بهینه هستند و ادغام آن را محقق ساخته و بانک ها را قادر می سازد تا هزینه های خود را کاهش دهند و به تبع آن کارایی را در سطوح تخصیصی و بهره وری بهبود بخشند. کشورهای بسیاری تجربه ادغام را دارند و لیکن وضعیت ادغام بانکی در ایران نتیجه مشخصی ندارد تا در مورد آن قضاوت شود. بنابراین نظر به اهمیت موضوع، هدف از این مطالعه بررسی وضعیت کارایی و خلق نقدینگی در شرایط قبل و بعد از ادغام با مجموعه ای از ۳۲ بانک در دوره ۱۳۸۴-۱۳۹۹ با رویکرد برگر و باومن (۲۰۰۸) و تحلیل پوششی داده های دومرحله ای است. در این راستا هفت سناریو (شامل ۶ ادغام دولتی- خصوصی و ادغام واقعی بانک سپه) در نظر گرفته شد. میانگین شاخص خلق نقدینگی در دوره قبل از ادغام مثبت به دست آمده و بعد از ادغام نیز نقدینگی افزایش یافت که می تواند به دلیل افزایش سرمایه بانک ها باشد. همچنین کارایی بعد از ادغام در ۶ سناریو افزایش یافته و تنها یک سناریو کاهش نشان می دهد؛ بنابراین ضمن اینکه ادغام یکی از راهکارهای ارتقای کارایی بانک ها است، انتخاب شریک مناسب از مولفه های مهم موفقیت ادغام است.

کلیدواژه ها:

merger and acquisition ، Performance ، Creating liquidity ، DEA Two-stage ، ادغام و تملیک ، کارایی ، خلق نقدینگی ، DEA دومرحله ای