نفوذزدایی دولت ها دعاوی تجاری در چارچوب توافقنامه های چند جانبه و منطقه ای

فرضیه نفوذزدایی دولت ها نشان می دهد اگر کشور میزبان یک توافقنامه تجاری با دیگر کشورها تصویب کرده باشد، دولت آن کشورها باید با احتمال کمتری به صورت جدی در مناقشات و دعاوی تجاری نفوذ کند؛ بنابراین تحقیق حاضر با هدف بررسی نقش توافقنامه های چند جانبه و منطقه ای در نفوذزدایی دولت ها دعاوی تجاری با نگاه دیپلماسی در نظر گرفته شد. با استفاده از داده های ۸۶ مورد اختلاف در کشورهای آسیایی از ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱ یک مدل لوجیت تبیین و با برآورد آن اقدام به تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد نفوذزدایی دولت ها دعاوی تجاری بیشتر ناشی از این موضوع است که آیا نفوذ سیاسی دولت ها در دعاوی با منافع راهبردی آن ها مطابقت دارد یا خیر به جای اینکه میزان نفوذ سیاسی عاملین اقتصادی را در نظر بگیرد؛ بنابراین به طور معمول در ازای نفوذ سیاسی کمتر در دعاوی تجاری تشویق می شوند تا به داوری مورد توافق در توافقنامه های چند جانبه و منطقه ای ترغیب شوند. در حالی که دولت ها به صورت مکرر در دعاوی دنیای درحال توسعه مداخله می کنند، دولت های قدرتمند به ندرت از تهدیدات، تحریم های صریح و نفوذ سیاسی در دعاوی تجاری استفاده می کنند. عدم نفوذ سیاسی دولت ها در چارچوب توافقنامه های چند جانبه و منطقه ای باعث نهادینه سازی پهنه نظام حقوقی جهت حل وفصل اختلافات تجاری شده که دخالت های دیپلماتیک کمتر اجباری و تهاجمی را نتیجه می دهد. درنهایت اینکه در توافقنامه ها، استانداردهای مبهم به دلیل تفاسیر متعدد ناشی از شکل پذیری زبان و آینده نامشخص به عنوان چالش مهم باید مد نظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

De-Infiltration of Governments ، Multilateral and Regional Agreements ، Commercial Litigation ، Diplomacy ، نفوذزدایی دولت ها ، توافقنامه های چند جانبه و منطقه ای ، دعاوی تجاری ، دیپلماسی