هیپنوتراپی در اختلال طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی پیچیده و ناهمگن است که معیارهای تشخیصی آن با دو حوزه تعیین کننده مشخص می شود: -۱ اختلالات مداوم در ارتباطات اجتماعی، که به عنوان پاسخ های ناکافی به سیگنال ها و رفتارهای ارتباطی اجتماعی نشان داده می شود. این ممکن است به عنوان مشکلات در توسعه روابط اجتماعی، سازگاری با زمینه های اجتماعی، در کنار عدم پاسخ عاطفی و درک در تعامل کلامی و غیرکلامی با دیگران دیده شود. -۲ وجود رفتارها و علایق محدود و تکراری، که اغلب منجر به روال ها و تشریفات غیر قابل انعطافی می شود که بر عملکرد روزانه فرد تاثیر می گذارد.هیپنوتیزم پذیری، یک ویژگی چند بعدی است که توانایی تغییر ادراک، حافظه و رفتار را بر اساس دستورالعملهای خاصی به نام »القائات« پیشبینی میکند .حساسیت هیپنوتیزمی نشاندهنده درجهی تلقینپذیری و هیپنوتیزم پذیری فرد است. همانطور که افراد از نظر فیزیکی، عاطفی و فکری متفاوت هستند، در سطح هیپنوتیزمپذیری آنها نیز تفاوت وجود دارد.هیپنوتیزم پذیری ممکن است به عوامل متعددی مرتبط باشد، از جمله: ادراک کلامی، گشودگی به تجربه، تصویرسازی ذهنی و تلقین پذیری. شواهد پژوهشی موجود نشان می دهد فاکتورهای هیپنوتیزم پذیری در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در سطح مطلوبی قرار ندارند.پژوهش های بیشتر برای بررسی اثربخشی درمان هیپنوتیزمی در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و کشف راهکارهای کارآمد جهت افزایش هیپنوتیزم پذیری آنها ضروری است.