اثربخشی هیپنوتیزم­درمانی­شناختی بر تاب آوری­، شفقت به خود و تحریف­های شناختی زنان سرپرست خانوار با تجربه خودکشی

پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی هیپنوتیزم­درمانی­شناختی بر تاب آوری­، شفقت به خود و تحریف­های شناختی زنان سرپرست خانوار با تجربه خودکشی پرداخت. روش پژوهش، نیمه آزمایشی بود که در آن از طرح پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه پژوهش را کلیه زنان سرپرست خانوار مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانه جوان شهرهشتگرد تشکیل داد(۱۵ نفر در گروه کنترل و ۱۵ نفر در گروه آزمایش) که به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. ابزارهای پژوهش مقیاس تاب آوری کانر- دیویدسون((۲۰۰۳،مقیاس شفقت به خود ریس و همکاران((۲۰۱۱ ، تحریف های شناختی الیس((۲۰۰۰ ، مقیاس چندنگرشی تمایل به خودکشی اورباخ و همکاران (۱۹۸۱) بود. شرکت­کنندگان در پژوهش، جلسات گروه درمانی هیپنوتراپی شناختی را به مدت۸ جلسه دریافت کردند و در سه مقطع زمانی قبل از مطالعه، بعد از مطالعه و ۲ ماه بعد از آموزش مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس بر روی متغیر تاب­آوری در مرحله ی پیگیری نشان داد که بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد F=۹۸/۹۷)، .(p<۰۰۱/۰ به علاوه، این نتایج در خصوص شفقت به خود (F=۰۱/۲۹) و تحریف­های شناختی (F=۵/۱۸) معنی دار است .(p<۰۰۱/۰) این نتایج دلالت بر این امر دارد که اثر درمان گروهی هیپنوتیزم درمانی شناختی بر تاب­آوری، شفقت به خود و تحریف­شناختی در در زنان سرپرست خانوار با تجربه خودکشی پایدار است. در هیپنوتراپی، با استفاده از تلقین آرام سازی، به فرد کمک می­شود تا با افزایش تمرکز و توجه ، تاب­آوری و شفقت به خود و مقابله با مشکلات را بیاموزد و پس از هیپنوتیزم این حالت را تمرین کند.