نقش گفتمان در هیپنوتیزم

کاربردشناسی یکی از حوزه های علم زبان شناسی است که به بحث درباره تاثیر بافت بر معنا و گفتمان می پردازد. یکی از شاخص ترین نظریه های مطرح شده در این حوزه مطالعاتی نظریه کنش های گفتاری آستین و سرل (۱۹۶۲) می باشد. مطابق با این نظریه، عمل گفتاری به کنش یا عملی اطلاق می شود که در نتیجه یک گفتمان عمدی رخ می دهد. زمانی که یک پاره گفتار در کانال انتقال پیام توسط گوینده بیان می شود، به قصد این که جریان یا کنشی به راه بیفتد، یک کنش گفتاری رخ می دهد. این نظریه مجموعی از مقالات تدریس شده جان آستین در دانشگاه آکسفورد است و هنوز هم طرفدارانی دارد که به انتشار مقالاتی بر پایه این چارچوب نظری گفتمانی می پردازند. در واقع اعتقاد این گروه از زبان شناسان بر این است کنشی که در نتیجه مطرح شدن یک گفتمان باشد، به گوینده کمک می کند تا با بیان پاره گفته اش هدف یا مقصود مورد نظر خویش را به سرانجام برساند. آستین معتقد است که هر جمله یا پاره گفتار می تواند شامل کنش های گفتاری بیانی، منظورشناختی و تاثیری باشد. کنش منظورشناختی مطابق نظر سرل می تواند در پنج گروه کنش توصیفی، امری/ترغیبی، بیان عواطف، تعهدی و اعلامی طبقه بندی شود. در سخنرانی حاضر، با بررسی مقاله الینا و همکاران (۲۰۱۸) به چاپ رسیده در شماره پنجم ژورنال علمی-پژوهشی زبان و زبان شناسی آمریکا با عنوان جنبه های زبان شناختی هیپنوتیزم در دندانپزشکی: مطالعاتی با رویکرد سبک شناختی و کاربردشناختی به بررسی اثر به کارگیری گفتمان زبان شناختی در فرایند هیپنوتراپی پیش از شروع درمان خواهیم پرداخت. دستاوردهای مقاله مذکور نشان می دهند که گزینش انواعی از کنش های گفتاری آستین و سرل در فرایند هیپنوتراپی توسط پزشک در آرامش بخشیدن به بیماران موثر بوده است.