تشویق و تنبیه و شیوه های اجرای ان در مدارس

تربیت دانش آموزان و شکل دادن به شخصیت های مثبت همواره یکی از اهداف مهم تربیتی بوده است. در این راستا، دو رویکرد تشویق و تنبیه به عنوان دو ابزار قدرتمند در اختیار معلمان و والدین قرار دارد. با استفاده صحیح از این دو رویکرد، می توان به اهداف تربیتی خود دست یافت. تشویق، به عنوان یک رویکرد مثبت، باعث افزایش اعتماد به نفس و انگیزه دانش آموزان می شود. از سوی دیگر، تنبیه، به عنوان یک رویکرد منفی، به کنترل رفتار نامطلوب و جلوگیری از تکرار آن کمک می کند. با استفاده هوشمندانه از این دو رویکرد، می توان به رشد و پیشرفت دانش آموزان کمک کرد. هدف هر نظام تعلیم و تربیت ، آماده سازی و ساختن انسانها از ابتدای تولد در پرتو ملاک هایی است که دست اندرکاران تعلیم وتربیت تربیت برای تعیین ویژگیها ی شخصیت وی طبق روش معینی که با فلسفه آن گروه و تحقق اهداف زندگی آنها سازگار باشد وضع کرده اند بشر دو نوع شیوه تربیتی می شناسد الهی و انسانی. شیوه الهی از جانب خدای سبحان و شیوه انسان ساخته بشر است . یکی از مسایل بسیار مهم تربیتی در آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان مسئله تشویق و تنبیه است این موضوع از دیر باز توجه متخصصان تعلیم و تربیت و روان شناسان ، اولیاء و مربیان را به خود جلب کرده است . تشویق و تنبیه یکی از ابزارهای مهم تعلیم و تربیت است که تاثیر شگرفی بر روابط میان انسان ها، اصلاح رفتار و انگیزش دارد. این ابزار نیز همانند تمامی روش ها و فنون تربیتی، آن گونه از حساسیت خاصی برخوردار است که کاربرد به جای آن آثار مثبت و سازنده و کاربرد نابجای آن سبب بوجود آمدن رفتارهای منفی و مخرب مانند افسردگی، ناکامی، بی تفاوتی، تعارض و احیانا پرخاشگری در میان معلمان و دانش آموزان می شود. از این مهم تر، کاربرد نابه جای تشویق و تنبیه، نگرش دانش آموز را نسبت به معلم و مدیر و مدرسه به نگرشی منفی سوق می دهد که تنفر، بیزاری، فرار از مدرسه و نظایر آن را موجب می شود.