بررسی میزان اثربخشی آموزش تاب آوری به کادر درمان بر کاهش فرسودگی شغلی و ارتقاء بازده شغلی آن ها

هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان اثربخشی آموزش تاب آوری به کادر درمان بر کاهش فرسودگی شغلی و ارتقاء بازده شغلی آن ها بود که به روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری آن شامل کلیه کادر درمان (پزشکان و پرستاران) شاغل در مراکز درمانی منطقه 3 شهر تهران در سال 1402 بود. این تعداد برابر، 850 نفر بودند.. تعداد نمونه براساس جدول مورگان تعداد 265 نفر از پرسنل کادر درمان محاسبه شد که بصورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. لازم به ذکر است که اجرای پزوهش حاضر با رعایت تمام معیارهای اخلاقی از جمله استانداردهای مطرح شده در بیانیه هلسینکی مثل محرمانگی اطلاعات آزمودنی ها و کسب رضایت آگاهانه انجام شد. در خصوص هدف مطالعه و روند اجرای آن و همچنین محرمانگی و ناشناس ماندن اطلاعات شرکت کنندگان به آن ها توضیح داده شد و از آن ها خواسته شد به پرسش نامه های زیر پاسخ دهند. یافته های اولیه حاصل از تحلیل همبستگی در منطقه تهران حاکی از وجود همبستگی منفی قوی بین سطوح تاب آوری و نمرات فرسودگی شغلی در بین کارکنان مراقبت های بهداشتی است. این نشان می دهد که سطوح بالاتر تاب آوری با سطوح پایین تر فرسودگی شغلی مرتبط است و اهمیت آموزش تاب آوری در کاهش علائم فرسودگی شغلی را برجسته می کند. علاوه بر این، یک همبستگی مثبت بین سطوح تاب آوری و رتبه بندی های عملکرد شغلی مشاهده شده است، که نشان می دهد متخصصان مراقبت های بهداشتی با تاب آوری بالاتر، احتمالا عملکرد شغلی برتر را نشان می دهند. در نتیجه، آموزش تاب آوری نتایج امیدوارکننده ای را در کاهش فرسودگی شغلی و افزایش عملکرد شغلی در بین کارکنان بهداشتی و درمانی منطقه تهران نشان داده است. با تجهیز متخصصان مراقبت های بهداشتی به مهارت هایی برای مقابله موثر با استرس و ناملایمات، آموزش تاب آوری می تواند رضایت شغلی را بهبود بخشد، نرخ ترک خدمت را کاهش دهد و کیفیت مراقبت از بیمار را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، کاهش فرسودگی ، ارتقاء شغلی ، کادر درمان