اثربخشی معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر تاب آوری ، سازگاری با رنج و امید به زندگی در زنان مطلقه

پژوهش حاضر با هدف ” اثربخشی معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر تاب آوری ، سازگاری با رنج و امید به زندگی در زنان مطلقه ” انجام شد. روش پژوهش ، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با (گروه آزمایش و گروه کنترل) بود. جامعه آماری پژوهش ، شامل تمامی زنان مطلقه ۲۵ تا ۴۰ ساله مراجعه کننده به کلینیک طلوع درشهر ساری بود که در سال ۱۴۰۲ و ۱۴۰۱ متراکه کرده بودند. با روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ نفر از زنان مطلقه بر اساس مصاحبه اولیه و معیارهای ورود به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر)و گواه (۱۵ نفر) گمارش شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه سازگاری بل (۱۹۶۱) و پرسشنامه استاندارد امید به زندگی اشنایدر (۱۹۹۱) بوده است . افراد گروه آزمایش تحت آموزش پروتکل معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا نوروزی و همکاران (۱۳۹۸) قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده و برای بررسی فرضیه ها و تعیین تاثیر مداخله بر روی گروه آزمایش و ارزیابی تفاضل نمرات دو گروه در فاصله پیش آزمون و پس آزمون از تجزیه و تحلیل کوواریانس ، با استفاده از نرم افزار ۲۵SPSS استفاده شد. یافته ها حاکی از آن بود که معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر تاب آوری ، سازگاری با رنج و امید به زندگی در زنان مطلقه تاثیر دارد (۰۵/۰.(P<

کلیدواژه ها:

معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا ، تاب آوری ، سازگاری با رنج ، امید به زندگی .