نقش سیاست های مسکن در توسعه شهری برنامه های عمرانی (با تاکید بر برنامه سوم و چهارم قبل از انقلاب اسلامی )

مسکن به عنوان یک کالای اقتصادی دارای ویژگی هایی است که آن را از سایر کالاها متمایز می کند، مسکن از یک سو می تواند کالای مصرفی باشد که بعد از غذا و پوشاک مهم ترین نیاز اساسی انسان و از سویی به عنوان کالای غیرمنقول، بادوام و کالای سرمایه ای محسوب می شود که سرمایه گذاری در آن قسمت وسیعی از دارایی خانوار به شمار می رود و علاوه بر خانوارها برای بنگاههای اقتصادی نیز جذابیت خاصی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی سیاست های مسکن در توسعه برنامه عمرانی سوم و چهارم قبل از انقلاب اسلامی می باشد. روش تحقیق حاکم بر پژوهش تاریخی - تحلیلی با مطالعات اسنادی-کتابخانه ای می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که هدف اصلی برنامه سوم در زمینه مسکن ، ساخت خانه های ارزانقیمت برای طبقه کم درآمد بود. این هدف فقط جنبه کیفی داشت و ازلحاظ کمیت پیش بینی خاصی صورت نگرفته بود. شش درصد از کل اعتبارات پرداختی طی برنامه سوم به ساختمان و خانه سازی اختصاص یافت که معادل ۲/۱۲ میلیارد ریال گردید. در برنامه عمرانی سوم اقداماتی ازجمله ایجاد خانه سازی سازمانی که به منظور تشویق کارمندان دولت ، ساخت خانه های ارزانقیمت که به منظور ایجاد محیطی سالم و حفظ بهداشت عمومی ، پرداخت وام جهت ساختمان خانه های خصوصی صورت گرفت . در برنامه چهارم عمرانی ، سیاست ساخت خانه های ارزانقیمت در کنار هدفهای دیگری چون تجهیز سرمایه های خصوصی ، افزایش سرمایه بانک رهنی جهت اعطای وام به بخش خصوصی ، ایجاد ارتباط بین مسکن و شهرسازی در قالب طرحهای ملی نوسازی محلات و خانه های فرسوده موردتوجه واقع شد.

کلیدواژه ها:

سیاست های مسکن ، توسعه شهری ، برنامه عمرانی سوم و چهارم ، برنامه های قبل از انقلاب اسلامی .