نقش معماری در دستیابی به ساخت و ساز های پایدار در روستای پلنگان

موضوع پایداری و معماری پایدار که به موجی قوی در معماری امروز جهان و ایران تبدیل شده، ایجاب کننده نوعی بازنگری ناقدانه به منظورتنقیح و ارتقای گفتمان پایداری در معماری است . به ویژه اهمیت آموزش معماری ، بذل توجه بیشتر را در این حیطه ضرورت می بخشد. انسانها در طول تاریخ جهت حفظ نسل خود به هر گونه اقدامی روی آوردهاند. اخیرا با توجه به پیشرفت علوم مختلف ، بشر به این نتیجه رسیده است که پیشرفت تکنولوژی بدون هماهنگی با محیط زیست موجب از بین رفتن حیات بشر خواهد شد. هم چنین مصرف زیاد انرژی توسط بشر موجب کاهش ذخایر استراتژیک انرژی در جهان شده است . در این میان معماری و شهرسازی در کنار مهندسی عمران در صف اول حمایت از پایداری نسل بشر ظاهر می شود. اصول معماری پایدار در بسیاری از بناها و مساکن بومی به طور نسبی رعایت شد است . معماری بومی دارای ویژگی های منحصر به فردی است که علاو بر توجه به مسائل زیبایی و حفظ محیط زیست ، باید پاسخ گوی نیاز های اقلیمی هم باشد اصول به کار رفته در معماری ، بسیاری از علوم معماری پایدار را در خود دارد. معماری بومی در سکونتگاه های مناطق کوهستانی غرب ایران بویژه روستای پلکانی پالنگان که در آن به دنبال هماهنگی هرچه بیشتر با طبیعت است و به نوعی تبادل، تعادل و پایداری بین انسان، طبیعت و معماری بوده که به موجب آن کمترین دست اندازی به طبیعت شده است . معماری در این شهر به عبارتی میل به پایداری داشته و این پایداری ناشی از شناخت کامل ویژگی های فرهنگی - اجتماعی ، نیازهای انسانی ، عوامل جغرافیایی ، توپوگرافی ، اقلیم ) بوده که بازشناسی این اصول می تواند گامی موثر در جهت پایداری این روستا باشد، و مهمتر از آن، نحوه به وجود آمدن و تداوم این روستا طی سالیان متمادی ، اصول پایداری معماری را تبیین می نماید حال این پژوهش با استفاده ازروش توصیفی تحلیلی همچنین بهره گیری از منابع کتابخانه ای و تحقیقات میدانی به بررسی مبانی تئوریکی معماری پایدار و همچنین بازشناخت این اصول ساخت و ساز پایدار در معماری بکر منطقه ی اورامان علی الخصوص روستای تاریخی پالنگان پرداخته است .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، ساخت وساز پایدار ، اقلیم ، معماری بومی ، پالنگان.