بررسی و مقایسه ازدیاد برداشت به روش میکروبی و تزریق گاز در میادین پارس جنوبی

بیشترمیدان های نفتی و گازی ما در نیمه دوم عمرخود بوده که ازنگاه مهندسی مخزن طبیعی است که بخشی از این میدان های نفتی و چاه های حفره شده با کاهش ضریب بازیافت و افت تولید مواجه شوند. بر اساس آمارهای IEA ،در دوره زمانی ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰ میلادی ، میزان تولید ما سالانه با ۵ درصد کاهش مواجه شده بود و در مقابل روزانه ۱.۱ میلیون بشکه افزایش تقاضا در جهان وجود دارد؛ از این رو بحث ازدیاد برداشت و بهبود ضریب بازیافت از مخازن یکی از موثرترین راه ها برای کاهش شکاف تولیدوتقاضاست . اغلب محققان بر این باورند که در مناطق نفت خیز جهان, بدون روش های ازدیاد برداشت تنها یک سوم کل نفت در جای موجود را می توان به صورت تجاری استخراج کرد. ۸۰ درصد مخازن هیدروکربنی در مناطق نفت خیز جنوب کربناته است ، تزریق گاز بهترین شیوه برای ازدیاد برداشت نفت از مخازن کربناته به شمار می رود و می توان از روش تزریق گاز یا از روش های پیچیده تری مثل تزریق مواد بیوشیمیایی ، روش حرارتی در مخازن نفت سنگین و فوق سنگین ، حفاری بین چاهی و کاربرد چاه افقی وچند شاخه ای ، حفاری زیر تعادلی و استفاده از فناوری های جدید توسط لرزه نگاری چهار بعدی استفاده کرد. هزینه لرزه نگاری بعدی ۱ تا ۲ دلار در هر بشکه تخمین زده شده است . اگر چه کاهش ریسک تولید از مخزن و افزایش برداشت ۲۰ تا ۳۰ درصدی که گفته می شود با استفاده از این فناوری حاصل می شود. در این مقاله به بررسی شرایط مخازن نفتی جنوب ایران پرداخته شده که بهینه روشی جهت ازدیاد برداشت انتخاب شود که هم از راندمان بالایی برخوردار باشد و هم از نظر اقتصادی به صرفه باشد.

کلیدواژه ها:

میادین پارس جنوبی ، روش میکروبی ، تولید صیانتی ، ازدیاد برداشت ، روش تزریق گاز