نگاهی بر احکام و آثار دوران نامزدی بر اساس قانون مدنی ایران

قواعد مربوط به دوران نامزدی در حقوق ایران ، ضمن مواد ۱۰۳۵ الی ۱۰۴۰ قانون مدنی مورد پیش بینی قرار گرفته است که این مواد در واقع با الهام از قانون مدنی سوییس وضع شده اند . البته قانونگذار دو ماده از مواد مذکور را به علت آنکه بافقه اسلامی هماهنگی و سازگاری ندارد را حذف نموده است که این دو ، ماده ۱۰۳۶ و ۱۰۳۹ قانون مدنی هستند . با این حال ، دوران نامزدی در قانون مدن ی و احکام مربوط به آن تا حد اندکی مورد اشاره قرار گرفته است و این به دلیل آن است که نامزدی در قانون مدنی به نوع ی قرارداد و یا تعهد دانسته شده است ، البته تعهد یا قراداد مذکور در دوران نامزدی ، نوعی عقد جایز می باشد که هر یک از طرفین می تواند آن را فسخ کند . کسب اطلاعات و شناخت بیشتر از احکام مربوط به دوران نامزدی در قانون مدنی ، منوط به تعریف نامزدی در قانون مدنی و بررسی آثار دوران نامزدی بر اساس قانون است . در نکاح مرسوم است که مرد از زن دلخواه و موردپسند خویش خواستگاری کند، در صورت پذیرش تقاضا طرفین بایکدیگر نامزد می شوند. نامزدی یا وعده ازدواج که در عرف امری مرسوم و متداول می باشد، قراردادی جایز است بین نامزدها برای ازدواج در آینده که البته به بررسی ماهیت نامزدی به طور مفصل خواهیم پرداخت . تضمینی وجود ندارد که این وعده به عقد ازدواج منته ی شود، ماده ۱۰۳۵ قانون مدنی نیز صراحتا مقرر میدارد: وعده ازدواج علقه زوجیت نمی کند.

کلیدواژه ها:

دوران نامزدی ، قانون مدنی ، ازدواج ، علقه زوجیت ، ماهیت نامزدی