آسیب شناسی مسئولیت اجتماعی در پژوهش های محلی و منطقه ای اعضای هیئت علمی

پژوهش حاضر با هدف تحلیل آسیب شناسانه ی مسئولیت پذیری اجتماعی اعضای هئیت علمی به عنوان کنشگران نهاد علم در حوزه ی پژوهشی و ارائه ی راهکارهای افزایش تناسب میان بروندادهای پژوهشی با نیازهای محلی و منطقه ای به مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۱۲ عضو هیئت علمی دانشگاه ها و مراکز پژوهشی ذیل آنها در شیراز، ایلام و یزد پرداخته است. گردآوری داده ها تا اشباع نظری ادامه یافت و تحلیل داده ها به روش تحلیل تماتیک انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که عوامل درون نهادی شامل مصلحت اندیشی پژوهشی، عدم باور به کارکرد حل مسئله، سرخوردگی از احساس عدم تاثیرگذاری، ضعف در کنشگری فعال دانشگاهیان، حمایت ناکافی آیین نامه های ارتقا و ترفیع از مسئولیت اجتماعی، کمی گرایی و مقاله محوری، سرانه پژوهشی حداقلی، ضعف جامعه پذیری علمی دانشجویان، احساس تکلیف درونی و فردی؛ و عوامل برون نهادی شامل پژوهش-های بی مشتری، عدم استقبال از پژوهش های مبتنی بر نیاز، لابیگری پژوهشی، نبود نهادهای بینابینی، ضعف اعتماد متقابل دانشگاه و جامعه، لوکس و حاشیه ای بودن پژوهش، عدم جامعیت در اسناد بالادستی، عدم شایسته سالاری در انتصابات، رفتار غیرحرفه ای کارفرما، عدم اعتماد صنعت به توان داخلی، تمرکزگرایی، عدم مرجعیت دانشگاه در حل مسائل جامعه و بانک اطلاعاتی ناقص و عدم پایش از مواردی بود که اعضای هیئت علمی به عنوان وضعیت موجود مسئولیت اجتماعی خود در حیطه پژوهشی به آن اشاره داشتند و در نهایت راهکارهای توسعه مسئولیت اجتماعی با توجه به ضعف های موجود مورد تحلیل قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

آموزش عالی ، پژوهش های بومی و منطقه ای ، جامعه شناسی علم ، مسئولیت اجتماعی