ترکیبات تقریبی دو گونه خیاردریایی Holothuria leucospilota وStichopus herrmanni طی چهار فصل در خلیج چابهار (دریای عمان)

دانش ترکیبات تقریبی بی مهرگان مانند خیار دریایی به بهبود درک ما از اهمیت غذایی این موجودات زنده کمک می کند. در این مطالعه به بررسی ترکیبات تقریبی (پروتئین،. چربی، خاکستر و رطوبت) دو گونه خیار دریایی Holothuria leucospilota وStichopus herrmanni  در خلیج چابهار طی ۴ فصل سال ۱۴۰۰ بر اساس روش های استاندارد پرداخته شد. خیارهای دریایی پس از جمع آوری به آزمایشگاه منتقل شدند. برای تجزیه وتحلیل ترکیبات تقریبی ۲۰ گرم عضله برای هر نمونه استفاده شد. تجزیه وتحلیل (در سه تکرار) برای بررسی ترکیبات تقریبی انجام شد. نتایج نشان داد که درصد پروتئین از چربی در هر دو گونه خیار بالاتر بود و درصد پروتئین و چربی در گونه H. leucospilota بیشتر از S. hermanni بود به طوری که بیشترین پروتئین خام در فصل تابستان برای گونه H. leucospilota (۵۴/۰±۷۲/۷درصد) و کمترین مقدار برای گونه S. hermanni در فصل بهار (۲۶/۰±۲۳/۳درصد) ثبت شد. بیشترین چربی نیز برای فصل بهار (۲۹/۰±۵۶/۴ درصد) در گونه H. leucospilota و کمترین در فصل زمستان (۶۶/۰±۴۷/۱ درصد) برای گونه S. hermanni مشاهده شد. درصد رطوبت و خاکستر در گونه S. hermanni بیشتر از H. leucospilota بود. بیشترین درصد رطوبت برای فصل تابستان (۴۵/۰±۰۹/۸۷ درصد) در گونه S. hermanni و کمترین برای فصل زمستان (۴۸/۰±۶۳/۸۱ درصد) در گونه H. leucospilota بود. بیشترین خاکستر در فصل پاییز (۴۹/۰±۸۱/۴ درصد) برای گونه S. hermanni و کمترین برای گونه H. leucospilota در فصل تابستان (۲۸/۰±۲۳/۱ درصد) بود. گونه H. leucospilota در مقایسه با گونه موردمطالعه دیگر به دلیل دارابودن ارزش کالری بالا و محتوای پروتئین خام کافی، ازنظر تغذیه ای مناسب تر است.

کلیدواژه ها:

خیار دریایی ، ترکیبات تقریبی ، Holothuria leucospilota ، Stichopus herrmanni ، خلیج چابهار