نظریه های یادگیری خود تنظیمی

زیمرمن (۱۹۹۴، به نقل از فرهمینی فراهانی و همکاران، ۱۳۸) یادگیری خود تنظیمی را نوعی از یادگیری که در آن افراد تلاش های خود را برای فراگیری دانش و مهارت بدون تکیه به معلم و دیگران، شخصا شروع کرده و جهت می بخشند تعریف می کند. به عبارت دیگر در این یادگیری افراد مهارت هایی برای طراحی و کنترل و هدایت یادگیری خود دارند و تمایل دارند یاد بگیرند و قادرند کل فرایند یادگیری را ارزیابی کنند.یادگیری خودنظم دهی (خودتنظیمی ) عبارت است از خودزایی و خود وارسی افکار، احساسات و رفتارها به منظور رسیدن به هدف که این اهداف می توانند تحصیلی باشند، مانند؛ تصحیح و بهبود میزان درک و فهم هنگام خواندن، سازمان یافته تر کردن نوشته ها، چگونگی انجام عمل ضرب و پرسیدن سوالات مرتبط (بیابان گرد، ۱۳۸۴).الگوهای خود تنظیمی به معرفی راهبردهایی می پردازندکه دانش آموزان برای تنظیم کارکرد شخصی ، عملکرد تحصیلی و محیط یادگیری خود از آنها استفاده می کنند از این رو تاکنون راهبردهای مختلفی در متون ادبی مختلف به عنوان راهبردهای خود تنظیمی در این حوزه ها معرفی شده است . برخی از الگوهای خود تنظیمی یادگیری عبارتند از: الگوی پنتریچ ، کارور و شی یر، بوکارتس ، هاک هاسن و کول، کرنو، بیگز، بوکائرتز و زیمرمن که در این مقاله به توضیح هریک می پردازیم .همچنین مقاله درباره هر یک از نظریه های یادگیری خودتنظیمی شامل :نظریه های کنشگر، شناختی - اجتماعی ، نظریه ویگوتسکی ، دیدگاه پردازش اطلاعات و نظریه کارکرد زیستی خود تنظیمی مباحثی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

یادگیری خود تنظیمی ، ابعاد ، راهبردها ، الگوها ، نظریه ها