عاشقی در زبان شاعران معاصر (شفیعی کدکنی و هوشنگ ابتهاج)

همواره شعرو ادبیات ایرانی متاثر از ماجرا ها و متون ادبی پیشینیان بوده؛داستان ها و ماجرا های زیادی وجود دارد. عشق یکی از موضوعات اساسی شعر فارسی بوده است, و هیچوقت از شعر فارسی جدا نمیشود ؛ عشق پایه و اساس عرفان است . در دوره های مختلف تاریخی عشق در ادبیات فارسی ظواهر گوناگونی داشته است, که مربوط به عقیده مردمی که در آن دهه و دوره زندگی میکردند مربوط است. برای مثال در سبک عراقی بیشتر عشق عرفانی در جریان است و مقصود از عشق عشق آسمانی( عشق به خداوند) است.. اما در سبک خراسانی عموما عشق زمینی جریان دارد؛ در دوره معاصر هم بیشتر مقصود از عشق عشق زمینی میباشد. عاشقی در تمام دوران بر قلم نویسندگان و سروده شاعران جای داشته است و اسطوره ها و نماد های بی شماری در تمام نقاط دنیا و زبان ها برای خود ساخته است , برخی ازاین نماد ها همچون لیلی و مجنون از قلمرو سرزمین و زبانی فراتر رفته و در میان قاره های مختلف بر سر زبان ها افتاده است. برخی درون قلمرو زبانی خود بسیار مشهور شده اند , ماننده خسرو شیرین , شیرین و فرهاد, ... . جور و جفای عاشقی , بر زبان تمام شاعران و نویسندگان عاطفی هست؛ برخی آن را شیرین و گوارا میدانند و برخی تلخ تر از زهر از آن یاد میکنند ؛ سختی عاشقی و فراق در زبان داستان سرایان در تشبیهاتشان بسیار لذت بخش است.

کلیدواژه ها:

عشق ، سبک شعر ، غزل ، عشق زمینی ، عرفان.