درآمدی بر روش شناسی پساپدیدارشناسی در تحقیقات آموزشی

امروزه، زندگی ما به طور فزاینده ای با واسطه فناوری است. همانطور که محقق فناوری انسان، دون آیدی (۱۹۹۰) اشاره کرده است، زندگی ما به روش های متعدد و ظریفی "بافت تکنولوژیکی" دارد. در حوزه، بسیاری از تعاملات و ارتباطات بین فردی معلمان و دانش آموزان توسط فناوری های رایانه ای از جمله ایمیل، سیستم های مدیریت یادگیری، سایت های شبکه های اجتماعی، فضاهای یادگیری مجازی و سیستم های کنفرانس آنلاین انجام می شود. ادغام سریع فناوری در آموزش، نوع و فراوانی تعاملات انسان و رایانه را افزایش داده است. پژوهش حاضر با هدف معرفی روش پساپدیدارشناسی در تحقیقات آموزشی با روش مروری- روایتی در بین مقالات منتشرشده با کلیدواژه های پدیدارشناسی، پساپدیدارشناسی و تحقیقات آموزشی پساپدیدارشناسی (و معادل لاتین این کلیدواژه ها) بدون محدودیت زمانی در پایگاه های اطلاعاتی: SID، Irandoc، Magiran، sciencedirect، sage، scopus، google scholar، taylor & francis، eric، wiley همچنین نشریات حوزه مدیریت آموزشی و روانشناسی تربیتی بوده است. که در مجموع تعداد ۵۳ مقاله تمام متن مورد مرور قرار گرفت.پساپدیدارشناسی به رویکردی مناسب برای انجام تحقیقات کیفی در آموزش تبدیل شده است. این رویکرد از فلسفه ی فناوری سرچشمه می گیرد که اهمیت میانجی گری فن آوری در تجربه روزمره را برجسته می کند: فناوری ها ادراکات ما را تغییر می دهند و ممکن است جنبه ای از این اداراکات را تقویت و جنبه ی دیگری را کاهش دهند. همچنین فناوری ها ممکن است ما را به عملی دعوت کند و از عمل دیگری باز دارد. پساپدیدارشناسی با آمیختن فلسفی چندثباتی (در مقابل ذات گرایی) و بازتابی (در مقابل دریافت گرایی) با حساسیت تجربی به مادیت، نه تنها گامی رو به جلو در مقایسه با پیشینیان پدیدارشناختی خود تشکیل می دهد، بلکه خلا به جای مانده از دیگر رویکردهای ماتریالیستی جدید را نیز پر می کند. این به ما اجازه می دهد تا روابط انسان-فناوری را «از درون» دیدگاه انسانی مطالعه کنیم.

کلیدواژه ها:

رویکردهای پژوهشی ، پساپدیدارشناسی ، تکامل پساپدیدارشناسی ، نظریه میانجیگری پساپدیدارشناسی ، مفاهیم کلیدی.