اثر ۱۲ هفته تمرین پیلاتس بر سطح سرمی ادیپولین، هموگلوبین گلیکوزیله و برخی شاخص های ترکیب بدنی در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: دیابت، روند رو به رشدی در کشورهای در حال توسعه دارد. با این حال سبک زندگی فعال، اثرات مهمی در این راستا می ­تواند داشته باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ۱۲ هفته تمرین پیلاتس بر سطح سرمی ادیپولین، هموگلوبین گلیکوزیله و برخی شاخص ­های ترکیب بدنی در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد. روش کار: این مطالعه تجربی بر روی زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ (از انجمن دیابت نجف آباد) با دامنه سنی ۵۵-۳۵ سال در شهر نجف آباد انجام شد. افراد به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه اول به انجام تمرینات پیلاتس به مدت ۱۲ هفته به صورت فزاینده، ۳ جلسه در هفته و هر جلسه به مدت ۵۰ دقیقه پرداختند و برای گروه کنترل که برنامه روتین زندگی را ادامه دادند، قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی، خون گیری انجام شد و اندازه گیری آدیپولین و هموگلوبین گلیکوزیله به روش الایزا بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۲۵) و آزمون های تی همبسته و آنکووا انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ­ها: بر اساس نتایج، انجام ۱۲ هفته تمرین پیلاتس بر سطح سرمی آدیپولین (۰۰۱/۰≥p) و هموگلوبین گلیکوزیله (۰۰۱/۰≥p) در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ تاثیر معناداری داشت. همچنین وزن (۰۴/۰=p) و مقدار BMI در اثر پیلاتس کاهش معناداری داشت (۰۴۹/۰=p). نتیجه­ گیری: تمرین پیلاتس می تواند سبب بهبود سطح سرمی آدیپولین و هموگلوبین گلیکوزیله و ترکیب بدنی شود، از این رو تمرین پیلاتس ممکن است یک روش درمانی غیردارویی برای زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ باشد.

کلیدواژه ها:

آدیپولین ، دیابت نوع ۲ ، ورزش ، هموگلوبین گلیکوزیله