پیش بینی بهزیستی روان شناختی بر اساس ارزش های بنیادی و خودفراروی: نقش واسطه ای نگرش به زمان

مقدمه: این پژوهش با هدف پیش بینی بهزیستی روان شناختی مبتنی بر ارزش های بنیادی و خودفراروی با تامل در نگرش به زمان انجام شد. روش کار: در این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی، تعداد ۳۷۲ نفر از دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا همدان در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارها شامل مقیاس های رضایت از زندگی، نگرش به زمان، تعالی از خود و ارزش های بنیادی بود. داده ها با مدل سازی معادلات ساختاری، SPSS-۲۵  و نرم افزار لیزرل، تحلیل شدند یافته ها: یافته ها نشان داد که مدل پیشنهادی برازش خوبی با داده ها دارد (۹۲/۰ GFI=، ۹۳/۰=IFI، ۹۳/۰=CFI). همچنین تاثیر خودفراروی و ارزش های بنیادی بر مثبت گذشته، حال مثبت و آینده مثبت و تاثیر گذشته مثبت، حال مثبت و آینده مثبت بر رضایت از زندگی معنادار است (۰۵/۰> P). همچنین متغیرهای گذشته مثبت (Z=۲.۹۲، P<۰.۰۱)، حال مثبت (Z=۸.۴۴، P<۰.۰۱) و مثبت آینده (Z=۵.۷۳، P<۰.۰۱) نقش میانجی معناداری در رابطه بین خودفراروی و رضایت از زندگی همچنین گذشته مثبت (Z=۳.۰۴، P<۰.۰۱)، حال مثبت (Z=۸.۷۵، P<۰.۰۱) و آینده مثبت (Z=۶.۱۸، P<۰.۰۱) نقش واسطه ای معناداری در رابطه بین ارزش های بنیادی و رضایت از زندگی دارد. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد زمانی که افراد بر اساس ارزش های بنیادی در زندگی عمل می کنند، مرزهای شخصی شان در حوزه های درون فردی، بین فردی، فرافردی و زمانی گسترش یافته و از سطح آنها فراتر می رود. این باعث می شود نگرش آنها نسبت به گذشته، حال و آینده مثبت تر شده و رضایت از زندگی و بهزیستی روانی آنها افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

ارزش ها ، بهزیستی روان شناختی ، خودفراروی ، نگرش به زمان