نگاهی معرفت شناختی به رویکرد ساخت گرا: یادگیری ساخت گرا در دیویی، پیاژه و مونته سوری

آنچه افراد از طریق احساس و شناخت به دست می آورند، تجربیات و دانش افراد را تشکیل می دهد. افراد هنگام حل مشکلات از تجربیات قبلی بهره می برند. دانش از مفاهیمی که فرد به طبیعت و محیط نسبت می دهد ساخته می شود. در تئوری ها به این معناست که سازنده ها به مشاهده وابسته اند و وقتی مستقیما ترجمه شود، نظریه به معنای مشاهده است. به عبارت دیگر، ما واقعیت خود را با کسانی که به دایره اجتماعی خود تعلق دارند، می سازیم. برای ما دنیا وجود دارد و ما نمی توانیم آن را نادیده بگیریم. با این حال، رابطه بین ما و جهان خارج، مانند یک محیط اجتماعی، پیوندی مادی و ساختاری است. در این مقاله، در حالی که شالوده سازه انگاری به طور کامل تحلیل می شود، از ایده های ویکو در قرن هجدهم و مطالعات عصبی زیست شناختی دانش علمی استفاده شده است. در پرتو یادگیری ساخت گرا، نظر دیویی در مورد «تجربه و آموزش»، نظریه طرح واره های شناختی پیاژه در «رشد شناختی» و ایده های مونته سوری در مورد «تمرکززدایی از معلم» مورد بررسی قرار گرفته اند. در نهایت، ایده های سه نام در مورد یادگیری سازه گرایی تفسیر شده است.

کلیدواژه ها:

سازه گرایی ، دانش در ساخت گرایی ، برخی رویکردهای سازنده گرا ، یادگیری