بررسی رابطه ی بین خودباوری تدریس و عملکرد آموزشی معلمان در کلاس

پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه بین خودباوری تدریس و عملکرد آموزشی معلمان در کلاس درس در مقطع ابتدایی انجام گرفت. روش پژوهش از نظر راهبرد اصلی: کمی؛ از نظر هدف: کاربردی؛ از نظر راهکار اجرایی: میدانی؛ از نظر تکنیک تحلیلی: توصیفی _ همبستگی بود. جامعه ی آماری این پژوهش را تمامی معلمان مقطع ابتدایی شهر زنجان در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل می داد. روش نمونه گیری از نوع در دسترس بود. حجم نمونه با توجه به مدل زنجانسی _ مورگان، با در نظر گرفتن خطای ۰۵/۰ = α ۱۲۵ نفر در نظر گرفته شد که ۱۲۱ پرسشنامه قابل تحلیل بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودباوری تدریس اسچان و همکاران (۲۰۰۱)، پرسشنامه عملکرد آموزشی در کلاس درس جانتری و اوون (۲۰۰۴) استفاده شد. روایی ابزارها با نظر اساتید علوم تربیتی و روانشناسی تایید گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری آلفای کرونباخ، کولموگروف اسمیرنف تک نمونه ای، همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد متغیر خودباوری تدریس بر متغیر عملکرد آموزشی در کلاس درس تاثیر مثبت و معنی دار دارد. بدین معنا که با افزایش میزان خودباوری تدریس معلمان، عملکرد آموزشی در کلاس درس نیز افزایش پیدا می کند و برعکس.

کلیدواژه ها:

عملکرد آموزشی در کلاس درس ، خودباوری تدریس ، معلمان مقطع ابتدایی