کاربست صنایع بلاغی (بدیع لفظی) در نثرنوشته های هوشنگ گلشیری

بهره گیری از عناصر بلاغی در متون نظم مهمترین عوامل برای زیبایی شعر است، اما این امر تنها در شعر وجود نداردبلکه گاهی متون نثر ما را هم تحت تاثیر قرار می دهد، در این راستان بدیع لفظی از جمله مواردی است که ضمن توجهبه روساخت کلام، زیبایی خاصی را به متن می بخشد که میتوان گفت در نثر معاصر و نوشته های هوشنگ گلشیری ازنمود قابل توجهی برخوردار است. در داستان های گلشیری، توجه به بدیع لفظی بسیار درخور توجه است به گونه ای کهبا خوانش داستان های او، نمونه های فراوانی از انواع سجع، جناس، و تکرار مشاهده می شود که کلام او را آهنگین نمودهاست. وی با توجه به مهارت در شعرگویی و میزان توانایی در سرودن متون نظم، نثرنوشته های خویش را همچون اشعارشتحت تاثیر بلاغت قرار داده به گونه ای که مخاطب با خوانش داستان های او، ضمن پی بردن به زبان احساسی نویسنده،نثر موزون او را نیز به خوبی درک خواهد کرد که همین امر سبب می گردد گاهی زبان نثر او به شعر نزدیک شود. هرچند که در این زمینه توجه گلشیری به جناس و تکرار از نمود بیشتری برخوردار است و در سجع کمتر به آن پرداختهشده است که این امر نشان دهنده زبان گویای نویسنده در کاربرد واژگان یکسان با حداقل تفاوت است

کلیدواژه ها:

هوشنگ گلشیری ، نثر معاصر ، بلاغت ، بدیع لفظی