تربیت اجتماعی در اشعار سهراب سپهری

از زیباترین انواع ادبی که در دوره معاصر مورد توجه بوده و غالبا با رویکردی متفاوت ظاهر می شود، ادبیات تعلیمیاست بهطوریکه بسیاری از شاعران معاصر، خواسته ناخواسته به گستره این نوع ادبی وارد شده اتد. در پهنه شعر معاصرفارسی، سهراب سپهری را شاعر و معلمی اندیشمند می یابیم که میتوان در غالب اشعارش جلوه های تربیت اجتماعی رابه خوبی مشاهده کرد. این پژوهش با روش کتابخانه ای به بررسی و بازنمایی مولفه های تربیت اجتماعی در آثار این شاعرارزشمند می پردازد. مهمترین شاخصه های تربیت اجتماعی در شعر سهراب؛ آزادی خواهی، عشق به طبیعت، عشق بهوطن، رعایت حقوق زنان، حفظ محیط زیست، انتقاد از مدرنیته، امید بخشی اجتماعی، پرسشگری و انتقاد اجتماعی،صلح و آشتی، جهانی نگری، آموزه های شهروندی، عادت گریزی، در جستجوی آرمانشهر، آموزه های تاریخی، هویتاجتماعی و فقرستیزی هستند. از بین شاخصه های تربیت اجتماعی در شعر سهراب سپهری دوستداری محیط زیست وعشق به طبیعت بیشترین بسامد را دارد. پدیده ها، موجودات و اشیا هر یک در شعر سپهری رسالت تبیین زیبایی خلقت راعهده دار گشته و به رسولی برای اعلام حضور حکیمانه خداوند در عالم، بدل می شوند؛ به گونه ای که اظهار دلبستگینسبت به هر یک از آنها عاشقی و شیفتگی شاعر را نسبت به خالق هستی بازتاب می دهد.

کلیدواژه ها:

شعر ، تربیت اجتماعی ، ، سهراب سپهری ، عشق به طبیعت و محیط زیست