بررسی اصول فناوری نوظهور پلیمرهای هوشمند و کاربرد آن در حوزه دفاعی

متخصصان پلیمر با الهام از سازوکارهای هوشمند موجود در طبیعت و همگام با سایر زمینه ها سعی در ستنز و تولید پلیمرهای هوشمندی داشته اند که قابلیت پاسخ گویی به یک محرک خارجی معین را برای کاربردهای ویژه و نوظهور و رفع نیازهای تخصصی دارا باشد. هر یک از این پلیمرهای هوشمند در صنایع مختلف همچون نظامی و دفاعی، پزشکی، نساجی الکترونیک، مکانیک، هوا فضا و یا سایر صنایع کاربرد یافته اند. اما از مشکلاتی که بشر طی استفاده از این مواد با آن روبه رو است تخریب آسان آن ها به هنگام قرار گرفتن در شرایط ناملایم است. این موضوع سبب افت خواص مکانیکی و کاهش طول عمر مواد پلیمری می شود. ترمیم در جای مواد پلیمری ابتدا نیاز به تشخیص محل تخریب توسط بازدید یا دستگاه هایی مانند فراصوت و تابش ایکس و سپس فرایند زمان بر ترمیم دارد. در بسیاری از مواد پلیمری که محل آسیب دیده برای تشخیص و اعمال ترمیم دسترس ناپذیر است خود ترمیمی حائز اهمیت است. دسته جدیدی از مواد هوشمند با عنوان مواد خود ترمیمی تهیه شده اند که قابلیت ترمیم خود را به هنگام ایجاد صدمه و آسیب بدون نیاز به منبع خارجی دارند. خاصیت خود ترمیمی در این مواد منجر به افزایش طول عمر آن ها، کاهش هزینه های جایگزینی قطعات جدید و افزایش ایمنی می شود. مواد پلیمری و کامپوزیتی به علت داشتن خواص مدول و استحکام بسیار بالا نسبت به وزن پایین در مقایسه با فلزات و همچنین قیمت مناسب کاربرد بالایی در صنایع مهندسی، نظامی و دفاعی پیدا کرده اند .این مقاله از سری مقالات مروری است که به روش کتابخانه ای تهیه شده است و به بررسی فناوری پلیمرها که خود زیرمجموعه هایی دارد از جمله پلیمرهای هوشمند و کامپوزیت ها چرداخته و کاربردهای آن در حوزه دفاعی را مورد بررسی قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

پلیمر ، پلیمرهوشمند ، کامپوزیت