تحلیل فقهی جواز نگاه به فرزند خوانده در فقه امامیه

دین اسلام نسبت به مساله حجاب رویکرد خاصی دارد. از طرفی فرزند خوانده دارای جایگاه ویژهای در تعالیم اسلامی است . چرا که از طرفی مراقبت و حمایت از کودکان بی سرپرست مورد توجه ویژه اسلام بوده و هست ، و نیز کرامت ذاتی انسان باعث شده تا قوانینی را برای فرزندخوانده وضع نماید. در همین راستا باید با نگاهی ژرف به این مقوله توجه نمود که تکلیف حجاب افرادی که به فرزندخواندگی پذیرفته می شوند و سرپرست های آنها چیست ؟ این پژوهش به دنبال تحلیل نظریه جواز نگاه به فرزند خوانده است . برخی از فقها نگاه کردن والدین به این افراد را جایز و گروه بسیاری حرام و ممنوع دانسته اند. دلایل هر دو طرف مورد بررسی واقع شده است . هر کدام مطابق مبنای خویش دلائلی را مورد استناد قرار داده و حکمی را بیان داشته اند. اگر کودکی بدون وجودنسب و رابطه اولادی، مانند: عقد نکاح یا شیرخوردن، کودکی به فرزندخواندگی گرفته شود، حکم اجنبی و نامحرم را داشته و نمی توان با ادله ای که توسط مجوزین مطرح شده حکم به جواز نمود. این تحقیق بر اساس منابع کتابخانه ای و با روش تحلیلی توصیفی و منابع وحیانی و نقلی تاریخی نگاشته شده است .