بازنمایی طبیعت در شعر فارسی

بازنمایی طبیعت در شعر فارسی موضوعی محوری و ماندگار بوده است که قرنها سنت ادبی را در بر میگیرد. از قصیده هایباستانی مولانا تا بیت امروزی فروغ فرخزاد، شاعران پارسی گوی جهان طبیعت را با شکوه و پیچیدگی آن تجلیل، ارج نهاده اندو به آن می اندیشیده اند. این چکیده به بررسی شیوههای چندوجهی نمایش طبیعت در شعر فارسی میپردازد و به بررسی ابعادنمادین، معنوی و زیبایی شناختی میپردازد که شاعران برای بیان ارتباط عمیق خود با محیط استفاده کرده اند. این چکیده بابررسی موتیف ها، استعاره ها و تصاویری که شاعران فارسی زبان برای تداعی زیبایی، قدرت و گذرا بودن طبیعت به کار گرفتهاند، می کوشد تاثیر عمیق جهان طبیعت را بر تخیل شاعرانه در ادبیات فارسی روشن کند. از طریق تجزیه و تحلیل اشعار وشاعران منتخب، ما راه هایی را کشف می کنیم که در آن طبیعت به عنوان منبع الهام، آرامش و حکمت عمل می کند و مضامینگسترده تری از عشق، از دست دادن و وضعیت انسانی را منعکس می کند. در نهایت، این چکیده خوانندگان را دعوت می کندتا خود را در ملیله های غنی طبیعت که در شعر فارسی به تصویر کشیده شده است غوطه ور کنند و ارتباط و طنین ماندگاراین عبارات غنایی جهان طبیعی را برجسته می کند.

کلیدواژه ها:

شعرفارس ، طبیعت ، نمایندگی ، سمبولیسم ، معنویت ، زیبای شناسی