بررسی ویژگی های روش های تدریس در برنامه درسی ملی در نظام آموزشی ایران

برای افراد جامعه ای که تعلیم و تربیتش بدون بحث و انتقاد امور را میپذیرد، و بدون تفکر منعکس می نماید، خطری در کمین است که انسانی فاقد توان و نیرو در جامعه پدید می آورند، تدریس در بیشتر مدارس ما به معنای انتقال معلومات از ذهن معلم به شاگرد میباشد، کم کم ذهن دانش آموزشان انباشته از مطالبی که با نیاز و فکرش متناسب نیست و باعث میشود مانند طوطی آنچه را که آموخته اند تکرار کنند بتدریج از یادگیری ایجاد کسالت میکنند و نه تنها در سازندگی آنها نقش موثری ایفا نمیکند بلکه زمینه رکود علمی و دلزدگی از فعالیتهای علمی را فراهم میکند چون آموزش مانند لباس متحدالشکل به تمام دانش آموزا با استعدادهای مختلف و روحیات گوناگون بطور یکسان ارائه میشود در ده ههای اخیر الگوهای تدریس برای استفاده از راهبردهاوروش های تدوین یافته است که به شاگردان کمک کند تا به عنوان افراد رشد یابند، بر توانایی تفکر روشن و اندیشمندانه خود بیافزایند و مهارت ها و تعهدات اجتماعی خود را توسعه دهند. توجه به اهمیت ریاضی در نظام های آموزشی از طریق گنجاندن مباحث ریاضیات در برنامه های تحصیلی موجب تسریع در پرورش توانایی های ذهنی و قدرت استدلال دانش آموزانومواجهه با تحولات علمی و پیشرفت های فناوری در زندگی آینده میگردد. بدیهی است که آموزش مناسب و پیشرفت تحصیلی در درس ریاضی ، مستلزم شناسایی مشکلاتی است تحمیل شده برای دانش آموزان در این درس وجود دارد. نظر بر این است که مشکلات تحمیل شده بر دانش آموزان در یادگیری ریاضی یا منشا درون فردی دارد یا منشا بیرون فردی . مشکلات برون ریاضی که منشا درون فردی دارند از ویژگی های فردی دانش آموزان در برداشت های ذهنی ، یادگیری ، انگیزش ها و نگرش ها سرچشمه می گیرند. در حالی که مشکلات برون فردی از عوامل فرهنگی ، اجتماعی ، آموزشی ، چگونگی تدریس و برخورد معلم و... اثر می پذیرد.

کلیدواژه ها:

برنامه درسی ، تدریس ، ایران ، معلم ، دانش آموزان .