بررسی رویکردهای آموزشی بر مبنای شناخت طبیعت و نظریه تجربه گرایی

طبیعت گرایی روش شناختی مهم ترین ویژگی علم معاصر است که بر اساس آن شناخت و تبیین جهان طبیعی فقط از طریق علل طبیعی موجه است و استفاده از هرگونه امر ماورائی مانند خدا و فعل او در شناخت طبیعت ممنوع است. در حال حاضر این خصیصه به عنوان یک قالب و ابرپارادایم برای علم مدرن شناخته می شود. بر اساس این ابرپارادایم، هر فعالیت معرفتی که بخواهد شایسته عنوان علم شود، باید این روش را رعایت کند. مفهوم شناسی طبیعت گرایی روش شناختی برای فهم بهتر پدیده پیچیده علم و نیز نظریه پردازی در مورد علم دینی مهم و حیاتی است؛ طبیعت گرایی روش شناختی معمولا با برخی از مقولات مانند پوزیتیویسم یا طبیعت گرایی علمی اشتباه گرفته می شود. در این نوشتار بیان خواهد شد که هرچند طبیعت گرایی روش شناختی شباهت هایی با روش تجربی، تجربه گرایی فلسفی و علمی، پوزیتیویسم، پوزیتیویسم منطقی، علم گرایی، طبیعت گرایی علمی و طبیعت گرایی هستی شناختی دارد، اما با آنها متفاوت است. هدف از این مقاله جلوگیری از برخی خلط ها در فضای علمی کشور در بیان ویژگی های علم است. هدف از این پژوهش این است که ما بفهمیم ،روش تجربه گرایی یا روش طبیعت گرایی در آموزش کودکان و نوجوانان مهم است.و اینکه چه گونه آموزشی می تواند برای رسیدن به اهداف مبتنی بر تجربه گرایی و طبیعت گرایی مفید باشد.در این مقاله ما به این نتیجه رسیدیم که آموزش مبتنی بر تجربه و طبیعت هر دو تاثیر گذار هستند و ما به عنوان معلم باید نقش تسهیل گر داشته باشیم و فدف ما باید در آموزش و پرورش این باشد که وسایل مورد نیاز را برای تربیت و تعالی بهتر دانش آموزان فراهم کنیم.تحلیل این مطالب برگرفته از تجربیات بنده در تحصیل در دانشگاه فرهنگیان و نظرات اساتید ودانش آموزان است.روش پژوهش ما کتابخانه ای است و به صورت کیفی نگارش شده است. این مقاله می تواند نقشه راهی برای ساخت منابع آموزشی و ساختن معلمی که هدفش لذت بردن دانش آموزان از مدرسه و درس می باشد مفید است.