رابطه حمایت اجتماعی و درماندگی روانشناختی با امید به زندگی در دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه حمایت اجتماعی و درماندگی روانشناختی با امید به زندگی در دانش آموزان بود. روش پژوهش از نوع توصیفی و از نظر ماهیت همبستگی می باشد. جامعه آماری در این پژوهش کلیه دانش آموزان شهر قم در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بود که تعداد بیش از۲۵۰ نفربه روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و در نهایت تعداد ۲۰۰ نفر از دانش آموزان براساس معیارهای ورود و خروج در پژوهش شرکت کردند. جمع آوری دادهها با استفاده از سه پرسشنامه حمایت اجتماعی واکس و همکاران (۱۹۸۶)، پرسشنامه درماندگی روانشناختی لویبوند و لویبوند (۱۹۹۵) و پرسشنامه امید به زندگی اسنایدر و همکاران (۱۹۹۱) انجام شد. نتایج نشان داد که امید به زندگی در دانش آموزان به وسیله دو متغیر حمایت اجتماعی و درماندگی شناختی به طور معنی داری پیش بینی می شود. به گونه ای که حمایت اجتماعی با ضریب بتا استاندارد سهم (۲۸ درصدی ) را در تبیین امید به زندگی دانش آموزان دارد (۰۱.۰(p<، همچنین درماندگی شناختی با ضریب بتا استاندارد، ۳۲ درصد سهم از تبیین امید به زندگی دانش آموزان دارد. بنابراین لازم است به مولفه های روانشناختی در راستای افزایش امیدبه زندگی بخصوص در دانش آموزان توجه شایانی شود.

کلیدواژه ها:

حمایت اجتماعی ، درماندگی روانشناختی ، امید به زندگی ، دانش آموزان