بررسی میزان و نحوه استفاده از برنامه های آموزشی تلویزیون و رابطه آن با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

نخستین فردی که کودک نوپا، در آغاز مرحله اجتماعی شدن با او ارتباط پیدا می کند مادر است . افراد دیگر خانواده نیز در این ارتباط نقش اساسی دارند اما از جنگ جهانی دوم تاکنون خانواده ها شاهد تحولات بسیاری بوده اند در نتیجه این تغییرات ، درک اساسی و نگرش کودکان و نوجوانان متفاوت تر و کمتر قابل پیش بینی شده اند و در نتیجه آنان نیازمند آموزش اند بسیاری ازکودکان در حالی پایه مدرسه می گذارند که وقت خود را صرف شنیدن و دیدن تصورات دور از ذهن و غیرواقعی رسانه های گروهی (تلویزیون) کرده اند تا مسائل زنده و واقعی ، و ارتباط با کودکان تنها از طریق اعمال عادی نیست چون آنان می توانند تجربه های غیرواقعی داشته باشند. بسیاری از کودکان آنچه را از تلویزیون می بینند بازگو می کنند. تلویزیون آموزگاری نیرومند و در عین حال خطرناک است !! اما بیننده آگاه نیست که هنگام تماشای تلویزیون در مسیر یادگیری قرار دارد. اطلاعات و دانش ها به درون ضمیر ناخودآگاه او جاری می شود. بی آنکه خود بداند، این ارزش ها تلقینی در او نهادی می شود. در حالی که مدارس بر تاکید خود بر فرآیندهای شناختی ادامه می دهند. اکثر یادگیری دانش آموزان در خارج از کلاس، به حواس آنان مربوط می شود در حالی که مدارس بر تاکید خود بر فرآیندهای شناختی ادامه می دهند اکثر یادگیری دانش آموزان در خارج از کلاس، به حواس آنها مربوط می شود، کارکنان مدرسه با بهره گیری از اعمال پرمحتواف سعی می کنند ارزشهای اجتماعی را به دانش آموزان بیاموزند. اما برنامه سازان تلویزیونی ، با برنامه های خود دانش آموزان را درتجاربی غوطه ور می سازند که غالبا با ارزش هایی که انتظار می رود مدرسه آموزش می دهد مغایر است . تلویزیون زخمی حس نکردنی به ما می زند اما در ضمن آگاهی های ما را بی آنکه خود بدانیم ، باور می کند و ما را به دیدی گسترده تر مجهز می سازد. (ارجمند، ۱۳۸۵).

کلیدواژه ها:

تلویزیون ، رسانه ، پیشرفت تحصیلی