نقش الگویی والدین در تشویق فرزندان به نماز و روزه

نخستین بستر تقویت روحیه عبادت در انسان، خانواده است . پدر و مادر به عنوان اولین الگوهای تربیتی مطرح برای فرزندانشان در رابطه با نماز و روزه علاوه بر آموزش عملی ، آن ها را با اسرار و معارف آن آشنا می سازند و نقش آموزشی خود را در این ارتباط ایفا می نمایند. والدین زمانی می توانند رسالت آموزشی خود را در ارتباط با فرایض الهی به نحو مطلوب به انجام رسانند که هر یک نسبت به نقش آفرینی خود شناخت کافی داشته باشند و به خصوص درباره معارف و اسرار نماز و به کارگیری ، اصول و روش های تربیتی در ارتباط با آموزش نماز به فرزند خود آگاهی های لازم را کسب نمایند. لذا تقویت بعد شناختی نسبت به اسرار و فلسفه نماز و تبیین فواید و منافع آن باعث ایجاد و یا افزایش انگیزه در فرزندان و تشویق و ترغیب آنان در انجام رفتار نماز میگردد. همچنین موجب می شود به جا آوردن نماز و روزه برای آنان توام با نوعی احساس ناخوشایند نبوده و به صورت یک رفتار خشک و بی روح در نظرشان جلوه ننماید. از اینرو بنا به ضرورت مطالعه موضوع مذکور، در این مقاله به برخی از اصول و روش های تربیتی که به کارگیری آن ها از سوی والدین در آموزش نماز و سایر فرایض به فرزند موثر می باشد، پرداخته شده است . روش تحقیق مطالعه حاضر به صورت بنیادین و توصیفی است و موضوع آن دینی می باشد. در جمع آوری مطالب این مقاله ، از روش کتابخانه ای استفاده شده است .

کلیدواژه ها:

نماز ، جذب فرزند به نماز ، نقش الگویی والد ، کودک ، آموزش