تبیین اهمیت آگاهی آموزگاران نسبت به بازی و تاثیر آن در رشد شناختی ، اجتماعی و روانی دانش آموزان

ایجاد موقعیت های یادگیری تعاملی ، روشهای مطلوب آموزش و پرورش به شمار می آید. پژوهشگران و دانشمندان در حوزه ی آموزش و پرورش، ارزشهای والای »تعاملی بودن محیط های آموزشی « را پیوسته مطرح و بر آن تاکید کردهاند. این محیط ها شامل موقعیت هایی هستند که در آنها دانش آموزان به جای اینکه گیرندگان غیرفعال اطلاعات از منابع آموزشی باشند، خود به طور مستقیم در فرایند یادگیری شرکت فعالانه دارند. یکی از موقعیت های تعاملی بین شاگرد و معلم ، »بازی های آموزشی « است که در بطن خود، دارای هدف آموزشی است ؛ یعنی انتقال نکته ای خاص، برجسته کردن قابلیت های ویژه با تعمیق مهارتها. بازی عمده ترین شکل فعالیت دانش آموز و مناسب ترین آن برای بروز و رشد استعداد و خلاقیت او به شمار می رود. بازی نقش بزرگی در زندگی و رشد دانش آموز دارد. ضمن بازی بسیاری از خصوصیات مثبت در او پرورش می یابد. آغاز رشد آفرینندگی و خلاقیت در دانش آموزان، در سنین آمادگی و پیش از دبستان است . در این سن ، فعالیت دانش آموز نسبت به دوران خردسالی تغییر می یابد و روابط جدیدی میان تفکر و عمل وی پدید می آید و احساس نشاط و سرزندگی بعد از بازی می تواند راهگشای حل بسیاری از مشکلات باشد.در مقاله ی حاضر، ضمن ارائه تعریف بازی آموزشی ، تاثیر این بازی ها در رشد شناختی ، اجتماعی و روانی دانش آموزانبررسی شده است .

کلیدواژه ها:

بازی ، رشد شناختی ، اجتماعی ، روانی ، دانش آموز ، آموزگار