رابطه خودکارآمدی عمومی و موفقیت تحصیلی

بندورا (۱۹۹۷)، خود کارآمدی را توصیف اعتقادات فرد در مورد قابلیت خود در انجام موفقیت آمیز تکالیف یا رفتارها تعریف می کند. منابع خود کارآمدی عبارتند از: تجربیات اجرایی (تسلط یابی )، تجربیات نیابتی ، متقاعد سازی گفتاری و حالت های روانی (تحریک احساسی ).خودکارآمدی تحصیلی باور دانش آموزان درمورد سطح توانایی هایشان برای برنامه ریزی و سازماندهی کردن و اجرای هرچه موثرتر کاربردهای دستیابی به موفقیت ها و مهارت های تحصیلی می باشد (مارکن و بارون ، ۲۲۰۰).خودکارآمدی تحصیلی را می توان به عنوان اطمینان افراد در مورد توانایی شان برای انجام موفقیت آمیز تکالیف تحصیلی در یک سطح مشخص شده تعریف کرد(اسچانک ، ۱۹۹۱). یک حس قوی ،سطح بالایی از انگیزه،عملکردهای تحصیلی و توسعه ی علاقه ذاتی به ماهیت مبحث تحصیلی را به وجود می آورد)”بندوا و چانک به نقل از بندورا،۱۹۹۷).خود کار آمدی تحصیلی به طور خاص تر به »اعتماد افراد به توانایی هایشان برای انجام موفقیت آمیز تکایف تحصیلی در یک سطح « مربوط می باشد. آثار علمی با اطمینان بیان می کنند که یک خود کارآمدی تحصیلی مثبت با موفقیت تحصیلی دانش آموز رابطه ی مستقیمی دارد.