نقش تجارب نامطلوب دوران کودکی در حیوان آزاری

این پژوهش با هدف تعیین نقش تجارب آسیب زای دوران کودکی در حیوانآزاری اجرا شد. این پژوهش از نوع توصیفی -همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را ۴۲۰ نفر از جوانان بزهکار پسر کانون اصلاح تربیت منطقه ۵ شهر تهران در سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند. نمونه پژوهش متشکل از ۱۸۲ نفر از جوانان محدوده سنی ۱۵ تا ۱۸ساله بود که به صورت نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از فرم کوتاه پرسشنامه تجارب آسیب زای کودکی (برنشتاین و دیگران، ۱۹۹۴) و پرسشنامه محقق ساخته حیوانآزاری بر اساس تعریف (تامسن ، ۲۰۱۴) استفاده شد. اطلاعات به دست آمده با آزمون همبستگی و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. نتایج این پژوهش نشان داد بین متغیرهای تجارب آسیب زای کودکی و حیوانآزاری رابطه مثبت معنادار وجود دارد (۰۱/۰.(P< نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه ، آشکار کرد تجارب آسیب زای کودکی به طور معنادار قادر به پیش بینی حیوان آزاری است و مولفه های آن، ۳۹/۱ درصد از واریانس حیوانآزاری را تبیین می کنند. بنابراین آموزش مهارت والدگری به والدین و ارائه خدمات جامع سلامت روانی به جوانان آسیب دیده نقش بسزایی در پیشگیری از حیوان آزاری در جامعه دارد.

کلیدواژه ها:

تجارب آسیب زای دوران کودکی ، حیوان آزاری ، جوانان بزهکار